همه با هم - سون گورَک بافی یا سبدبافی

وبلاگ شهریار زاهدان نوشت: درگذشته نه چندان دور درمناطق روستایی وعشایری سیستان با استفاده از ساقه های خشک شده گندم وجو انواع سبدهای زیبای کوچک وبزرگ می ساختند که به آن "سون گورک" یا سبد اطلاق می کردند. نحوه ساختن آن شبیه سبدبافی با ترکه گز میباشد ، بعدازدروی گندم وجو ، ساقه آنها ازخوشه جدا وساقه ها که اندازه بعضی ازآنها 50 سانتیمتر بیشتربود دسته بندی وبه مدت دو تا سه روز درداخل آب گذاشته میشد تا خوب نرم وانعطاف پذیر شود ، سپس توسط فرد بافنده دراشکال مختلف بافته میشد. این سبدها یا سون گورک ها به شکل کوزه های دهان گشاد ولی در سایز کوچک ساخته میشد و از آن برای نگهداری تخم مرغ ، آچار خوردنی ، کشک وهمچنین برای نگهداری استکان ونعلبکی و...استفاده میشد. درحال حاضر کشور چین ازصنعت صنایع دستی ویژه ساقه های گندم وجو سالیانه میلیونها دلار درآمد ارزی دارد ولی درسیسان اینگونه صنایع که بسیار نیز رواج داشته به بوته فراموشی سپرده شده است و سیستانی ها ی عزیز ما ازاین پتانسیل بالقوه کارآفرینی ودرآمدزایی که فرهنگ کار وتلاش ما ایرانیهاست هر روز بیشتر وبیشتر فاصله میگیرند ومسئولین دولتی نیز در راستای راه اندازی کارگاهای صنایع دستی بومی همانند کارگاههای سفالگری کلپورگان کوتاهی کردنند. طناب بافی بنام "گیس": سیستانی ها درگذشته صاحب نخلستانهای بزرگی بودنند که متاسفانه ازآنها درحال حاضر معدود اندکی باقی مانده است زیرا فرهنگ نخل داری را ازدست داده اند، اگرچه دیگرهم استانی های ماداین امر همت کرده هزاران هکتار نخلستان جدید ایجاد وبرموجودی نخیلات استان ما افزوده اند. درگذشته سیستانیها بجای درست کردن طنابهای نخی وپشمی ازپوسته ی درخت نخل طناب های بسیار محکم ومقاوم میبافتند و عمدتا روستائیان وعشایر ازآنها برای بستن بار وحمل ونقل کالا استفاده میکردند. نخوه بافتن طناب گیس ازکار سبد بافی ساده تر بود وخواباندن پوسته نخل درآب برای انعطاف پذیر شدن قبل از تبدیل آنها به طناب وحتی بعدازآن ودرهنگام بستن بار وکالا برای جلوگیری ازشکنندگی ازاهمیت خاصی برخوردار بود. عمرطنابهای ضخیم "گیس"وانعطاف پذیرشدن آنها هنگام کشش های مقاومتی بستگی به میزان مدت داخل آب بودنشان بود که اغلب مردم روستایی یکساعت تا دوساعت قبل از استفاده، انهارا داخل نهر ویاجوی آب می انداختند تاخوب منعطف ویاباصطلاح محلی"خازه" شوند.