همه با هم - زندگی نامه شهیده بی‌بی ملک نارویی

وبلاگ شهداشمع محفل بشریتند نوشتند:
معلم شهیده: بی بی ملک نارویی
تولد: 1333 ـ نصرت آباد
شهادت: 12/4/1367 ـ خلیج فارس
مسافرین پرواز شماره... که به مقصد دبی از بندرعباس حرکت کرده بودند. در حال استراحت اولیه یا بهتر است بگویم در حال استقرار بودند که ناگهان هواپیمایشان با لرزشی وحشتناک مواجه شد قدرت تفکر از همه سلب شده بود. همه چیز در کمتر از 10 ثانیه اتفاق افتاد خلبان تاکنون به چنین مشکلی برنخورده بود. کلیه وضعیت‌ها را حفظ بود ولی این یک موقعیت استثنایی بود. لحظه‌ای بعد هواپیما به دو قسمت شد و هر قسمتی چون گوی آتشین با چرخیدن در آسمان قطعه قطعه به آب‌های نیلگون خلیج فارس ریخت.
در آخرین لحظات رفتار مادرانی که با جگر گوشه‌های خود عازم سفر بودند دیدنی بود. یکی پستان به دهان فرزند در حال شیر دادن بود، یکی فرزند آرمیده در خوابش را به سرعت از صندلی جدا کرده و به آغوشش می‌فشرد و بچه‌های بزرگتر هم خود به آغوش مادر هجوم می‌آوردند.
فرزندانی هم در دیار خویش منتظر برگشتن مادر بودند. بی‌خبر از اینکه رژیم ددمنش آمریکا که برای تامین منافع نامشروع و خود خوانده‌اش ناوگان به خلیج فارس اعزام کرده به امید واداشتن ایران اسلامی و مقاوم به حتی یک قدم عقب نشینی در مقابل نوکر سرسپرده‌اش یعنی صدام، حاضر به پذیرفتن ننگ یک فاجعه جهانی است.
معلمه شهیده ملک بی‌بی نارویی در سال 1333 متولد شد. این مادر صبور و زجر کشیده که سالها گرانبهایش را صرف پرورش و آموزش فرزندان محروم و مستضعف سیستان‌وبلوچستان کرده بود و غمی جز بی‌نوایی و بی سوادی کودکان و نوجوانان نداشت؛ یکی از سرنشینان هواپیمای ارباس جمهوری اسلامی به مقصد دبی بود که در آتش کین آمریکاییها سوخت. به راستی این معلمه و دهها نفر چون او چه گناهی مرتکب شده بودند که مورد خشم آمریکاییها قرار گیرند. مادری که پس از ماهها رنج و زحمت تدریس عازم سفر شده بود چه نسبتی با منافع آمریکا دارد. شهادت دهها زن و کودک در جریان این پرواز ننگ ابدی را بر دامن آمریکا نشاند و ثابت کرد که آمریکا درصدد خشکاندن ریشه ملت انقلابی ایران است و به چیزی کمتر از این راضی نخواهد شد. یاد و خاطره معلم شهیده بی‌بی ملک نارویی در اذهان دانش‌آموزان این مرز و بوم همیشه جاویدان است.
... موشک اما
زیبایی کلام مرا می‌کاست
گفتم که بیت ناقص شعرم
از خانه‌های شهر که بهتر نیست
بگذار شعر من هم
چون خانه‌های خاکی مردم
خرد و خراب باشد و خون آلود
باید که شعر خاکی و خونین گفت
باید که شعر خشم بگویم
شعر فصیح فریاد
ـ هر چند ناتمام ـ