همه با هم - قطب, شیخ و مرشد در صوفیه

وبلاگ منهاج فردوسیان نوشت: پایگاه تحلیلی تخصصی منهاج فردوسیان :اهل تصوف معتقدند: سالک توبه کار پس از توبه باید پیرو کسی شود که او را رهبری نماید و به اصطلاح صوفیه باید مرشدی انتخاب کند. این مرشد به اسامی مختلف از قبیل پیر, ولی, شیخ, قطب و دلیل راه نامیده می شود. معمولا عنوان قطب را به کسی می دهند که به عقیده آنها در سیر و سلوک استغنای کامل پیدا کرده باشد و محتاج به راهنما و رهبر نیست, اما اگر هنوز استغنای کامل پیدا نکرده او را شیخ مجاز که هدایت فقرا را از قطب دریافت داشته یا مرشد می نامند. آنها می گویند باید همه چیز اعم از اعمال و گفتار باید با اجازه شیخ و مرشد باشد تا به مقامات معنوی برسند. در یکی از کتابها آمده است: سالک چون ولی و مرشد خود را انتخاب کرد و دست ارادت به او سپرد باید چشم بسته مطیع او باشد و بدون چون و چرا امر او را واجب الاطاعه بشمرد به این معنا که تردید و تامل در اجرای اوامر مرشد و ولی تصور خطا و اشتباه برای او کفر طریقت است و کوچکترین مقاومتی در برابر مرشد و قطب ارتداد محسوب می گردد.۱ حال با کدام مبنای دینی چنین اختیاری را برای قطب و مرشد قائل هستند؟ سوالی است که باید آنها پاسخگو باشند که این طرز تفکر آنها را به نوعی فردپرستی کشانده و سرانجام سر از شرک بیرون می آورد چنانکه مراقبت صورت قطب و مرشد در عبادات نوعی شرک می باشد. بسیاری از صوفیه معتقدند که قطب را باید از طریق خواب یا به دل افتادن شناخت و به او سر سپرد لذا اهمیت زیادی به خواب می دهند و خوابهای خود را با آب و تاب زیادی به نام واقعه یا مکاشفه در مجالس نقل کرده یا در کتابها و جراید منتشر می سازند و از آنجائی که به خواب خیلی علاقمند هستند خواب هم زیاد می بینند!!! البته عمری را در خواب غفلت بسر می برند و فکر می کنند بیدارند!!!. نقل از وبلاگ نقد فرقه های صوفیه ————————- ۱- تاریخ تصوف ص ۲۳۴