همه با هم - راه را دریابیم ؛ اقتصاد ، مقاومت

وبلاگ ایران اسلامی نوشت :
بر اساس رهنمود های رهبری و راهکار هایی مبنی بر بهبود اقتصاد در کشور ایران ،برآن شدیم تا با بیان هر چه بهتر و شیواتر راهکارها ،به گزینش راه صحیح در زمینه ی «اقتصاد مقاومتی» شویم. البته در این یادداشت، سعی شده است تا به جای پردازش مجدد و تکراری به بدنه و قالب «اقتصاد مقاومتی» ،بیشتر به تحلیلی کوتاه بر آنچه که در گذشته صورت گرفته ،در کنار نقدی بر چگونگی تصمیمات و برنامه ریزی های انجام شده ی فعلی و در نهایت با هدف گامی برای تصحیح برخی رویه های در پیش گرفته ،با استناد به سخنان و تعبیرات امام خامنه ای ، به منظور اخذ نتیجه ای مثبت از آزمون مذکور. 1. طبق بیانات رهبری، لازمه ی تحقق پیروزی در این عرصه، «افزایش تولید داخلی کالاهای اساسی» ، «برنامه ریزی تولید ملی» ، «ترویج مصرف کالا های داخلی» ،«افزایش سهم کمی و کیفی تولید» و مواردی از این قبیل می باشد که حمایت قوی و پشتیبانی مطمئن از تولید کنندگان داخلی و به حداقل رساندن حجم واردات کالا از کشور های دیگر و کاهش هزینه ی مواد خام و اولیه مورد نیاز کارخانه داران کشور. لذا با مرور سطحی این موارد، می شود به وضوح ،پارادوکس رفتاری مسئولین حکومتی و مدیران ارشد کشوری - خصوصا در امر اجرایی - ، با سیاست های فوق ،را مشاهده کرد . به طور مثال می شود به : اعلام آزادی واردات کالاهای اولویت 9 و 10 توسط وزیر صنعت دولت یازدهم (که شامل کالاهای لوکس ، تجملاتی و غیرضروری شامل مبلمان،میز بیلیارد،خودرو،لوازم خانگی و ... را می شود). واردات 2 میلیارد دلار برنج خاجی به قیمت بسیار بالا (در یک سال و نیم اخیر) و همچنین واردات بی رویه و بیش از اندازه اجناس از آسیای شرقی دولت دهم در سال های پایانی خود؛ اشاره کرد. 2. در سرفصل های سیاستهای کلی اقتصاد مقاومتی، مواردی نظیر «مدیریت مصرف» ، «اصلاح الگوی مصرف» ،«صرفه جویی» و تیتر های مشابه دیگر ، قابل مشاهده است که خود به موضوع صرفه جویی و کوتاه کردن هزینه های نه چندان ضروری و همچنین به منع مصرف گرایی صرف، با هزینه های گزاف، اشاره می کند. پیرامون این موضوعات نیز بهتر است از اکثر رفتار های گذشته مان دست بکشیم و در برخی فعلیات نیز تجدید نظر کرد. خوشبختانه شاهد کم رنگ تر شدن تجمل گرایی و هزینه های کلان در رأس قوۀ اجراییه - در مقایسه با سالهای 77 الی 83 - که با عنوان خودساخته ی «مانور تجمل» ! ، بزک شده بود ، هستیم . البته باز هم می شود در مواردی کاهش و ملاحظه بیشتر در زمینه ی مذکور را انتظار داشته باشیم ، لذا اندک آثاری از آن دوران ، در حال بازسازی مجدد – بین اذهان – می باشد. از این بابت، باید یادآور شوم که حواسمان به راه اندازی مجدد هواپیماهای اختصاصی جهت سفر های داخلی مسئولان و وزراء هست ! همچنین جای توصیه ای ناچیز می باشد که، صرف چایی در مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت ، 150میلیون تومان، در ذهنیت ما در زمره ی هزینه های گزاف قرار می گیرد. علاوه بر وجود چنین موقعیت هایی، باز هم توجیهی از بابت تعویض دکوراسیون دفاتر و اتاق کار برخی وزراء (تعویض مبلمان و ....) بلافاصله در بدو استقرارشان، نیافتیم. زین رو خود را موظف به یادآوری دانستیم !!! 3. همانگونه که از عنوان این راهبرد مشخص است، صحبت از «مقاومت» در میان است . اقتصاد مقاوم نیز ،مدیریتی مقاوم را در بطن خود می طلبد. مدیر مقاوم ، مدیر شکیباست . مدیر شکیبا، مشکلات و محدودیت های موقتی را با فراغت بیشتر متحمل می شود. ضمانت صبر و تحمل را در ساده زیستی تفسیر می کنند. طبق چشم داشت هایی از این قبیل، از مدیران ارشد تقاضای ارتباط نزدیک تر با عامه مردم (خصوصا طبقات پایین جامعه) داشته باشند. خوف مدیران از اینکه به آنان برچسب پوپولیسم بزنند نیز هویداست؛ اما اگر این گونه نسبت های غیرکارشناسانه را مورد توجه خاصی قرار دهند و پروژه دورری جستن از عوام را در پیش گیرند، نمی توان دریافت عنوان فئودالیسم را توسط دیگر تئوریسین ها نادیده گرفت. دیگر ارزیابی مثبت که از این رویکرد می شود،اعانت مردم با مسئولین و نمایندگان خود در گذر از مشکلات و موانع احتمالی در این مسیر میباشد. 4. اگر همانگونه که تا به حال نگرشمان را منوط به آن بیان کردیم (سیاست های کلی اقتصاد مقاومتی در نظر رهبری) پیش رویم ،میدانیم استفاده از مدیران جوان که در نزد خود مشاوران و دوستان جوان دارند، به خودی خود می شود چندین قدم رو به جلو باشد ؛مشروط بر اینکه نیروی جوان، تفکر و برنامه ای بدیع و تازه ای را میتواند پیاده کند. لذا استفاده از افراد پا به سن گذاشته در امور اجرایی (خصوصا در راس و در جایگاه وزارت) ، میتواند باری بر دوش تلقی شود؛ آن هم برنامه ای اقتصادی که مسیر مقاومت را در پیش گرفته است. با وجود این ،از آنجا که در راستای تنظیم سیاست های ابلاغی اقتصاد مقاومتی به صراحت از «استفاده از نیروی جوان،دانشگاهیان و نخبگان» یاد شده است، بر این باور می باشیم که استفاده ی بیش از اندازه از نیروهای مسن و بازنشسته در دولت فعلی، خود نشانه ای از عدم تدبیر و بی توجهی -در عمل - به این هدف می باشد. با خوش بینی و مثبت اندیشی تمام، این امید را داریم که مقامات مسئول - با تغییر رویه - نیم نگاهی نیز به قشر دانشگاهی،جوان،تازه نفس و متعهد کشور داشته باشند. 5. همانگونه که واقف هستید، عنوان مورد بحث در این مطلب «اقتصاد مقاومتی» میباشد که از عنوان او - تا حد زیادی -می توان به مفهوم،ریشه و معنای او پی برد. اضافه کردن پسوند «مقاومت» به واژه ی اقتصاد، در ساده ترین برداشت،می تواند بیانگر اهمیت روحیۀ مقاومت در هر موضعی (اقتصاد،فرهنگ،سیاست خارجه و ...) باشد. لذا همانگونه که در سال های گذشته ،استقامت مسبب پیروزی ها و سربلندی های غیر قابل انکاری در عرصه های مختلف برای کشورمان شد (نمونه های بارز آن ،پیشرفت های حاصل شده در فناوری هسته ای) ، این توقع به جا را داریم که دولت فعلی کلیدواژه ی «مقاومت» را در اقتصاد به کار برد و عرصه ی سیاست خارجی تاکنون دنبال شده را ،الگویی برای اقتصاد در نظر نگیرد. همانگونه که تجربه ثابت کرده و جای انکار را باقی نگذاشته، در شرایط کنونی «مقاومت،تنها راه پیشرفت است» . { ان الذین قالو ربنا الله ثم استقاموا فلا خوف علیهم و لا هم یحزنون } 6. نکته قابل ملاحظه ی دیگر ،فاصله گرفتن از اقتصاد تک محصولی می باشد که طی سالیان متمادی، به کرار از سوی رهبر معظم انقلاب بیان شده است. امام خامنه ای، بار ها بر این نکته تاکید ورزیدند که باید با پایه ریزی برنامه های بلند مدت، از اقتصاد وابسته به نفت ،فارغ شویم و راه را برای بهره گیری کشور از اقتصاد چند محصولی (همه جانبه) هموار کنیم. همانگونه که در خاطر اکثر عزیزان است، امام خامنه ای در روز اول فروردین 1392 با بیان این نکته که « وقتی در دهه 60 با افرادی که صاحب سمت بودند ، لزوم این بحث را مطرح نمودند ، آنان "لبخند تکنوکراتانه" ای زدند و گفتند مگر این امر شدنی است» ؟!، زبان به شکوه گشودند و از رفتار مسئولین اصطلاحا تکنوکرات آن زمان، بیزاری جستند. پس صلاح بر این است که با همان افزایش حمایت از تولید و کالای داخلی، گامی به جلو در جهت فرار از اقتصاد تک محصولی برداریم. در کنار رفتار های ذکر شده، بهتر است با تغییر دیدگاه مان ، مانع از تکرار نارضایتی رهبری از رفتار نا امید کننده ی مسئولین شویم. همچنین امیدواریم که تبسم معتدلانه و مدبرانه ی مسئولین و همچنین سیاست لبخند آنها، دنباله ی لبخند تکنوکراتانه ی بعضی ها نباشد . اینشالله ... قصد حقیر در پایان نگارش، بر این بود تا با استفاده از 6 بند فوق ، به نتیجه گیری بپردازیم . اما با توجه به شفافیت و صراحت به کار گرفته شده در این متن ،مصلحت دانستم تا نتیجه گیری و برداشت نهایی را به عهده ی خوانندگان عزیز ( که تا پایان یادداشت ما را تحمل کرده اند ) بگذارم. اینشالله که این تحمل ، پیش در آمدی بر تأمل باشد. والسلام ...