همه با هم - زنان وطنم ، اسطوره های صبر و وفاداری

وبلاگ تراز نوشت : گفت : از خانومش پرسیدم : وقتی شوهر جانبازش تعادلش رو از دست میده کتک هم میزنه ؟ با لبخند گفتش : چه جورم ...! گفتم دردتون نمیاد ، ناراحت نمیشید ؟ باز هم خندید و گفت : هر چه از دوست رسد ، نکوست بهش گفتم خوب چرا اون لحظه از اتاق خارج نمیشید ، اون که شما رو نمیشناسه ؟ گفت :اون توی این موقعیت نمیدونه که من همسرشم ، ولی من که میدونم اون شوهرمه ، نمیتونم تنهاش بزارم...! گفتم بعد از اینکه حالش خوب شد یادش میاد چه کار کرده ؟ گفتش به دست و پامون میافته و گریه میکنه و میگه منو ببخشید دست خودم نیست...! پ‌ن: هیچ جای این کره خاکی نیست که مانند ایران در خود، دُر هایی همچون این بانوان رو داشته باشه . کوه در مقابل صبر و استقامتشون، به نشانه ادب تعظیم می کند؛ مروارید ها در مقابل حیای این گوهران ایرانی، شرم کرده در صدف پنهان گشته است؛ فرشتگان بالهای خویش را فرش قدم هایشان کرده و خاک پای اینان مایه مباهات اهل آسمانهاست.