درسوی دیگر این کاروان ورزشی تاحدودی بسیاری موفق؛ بودند رشته‌های ورزشی‌ای همچون جودو، فوتبال، وزنه‌برداری، هندبال و ... که بسیار ناامید کننده ظاهرشدند.

پرواضح است که ورزش همچون هر پدیده انسانی دیگری بالا و پایین دارد و اصولا ذات ورزش به همین بردها و باخت‌هاست اما نکته ای که هر فرد ایرانی را در این بین اذیت می‌کند بی‌خیالی مسئولان و ورزشکاران هر ۲ فدراسیون جودو و فوتبال است!

چگونه است که فدراسیون جودویی که همواره یکی از امیدهای ما در کسب مدال بوده؛ این چنین ناکام می‌شود و ورزشکاران‌ش یکی پس از دیگری و با بدترین وضع در کمتر از ۲۵ ثانیه مغلوب حریف می‌شوند؛ اما به قول قدیمی‌ها "کک هیچ کس هم نمی گزد"

اینکه سرمربی تیم ملی جودو بدون آنکه درباره ضعف خود و ورزشکارانش سخن بگوید و از مردم عذرخواهی کند لب به توجیه بازکرده و علت را گردن داوری مافیا می اندازد، خودنشان ازهمین بی خیالی آنهاست!

و آیا باید به جای پاسخگویی، از مصاحبه فرار کرد و مسئولان فدراسیون در نامه‌ها و تماس‌هایی از افراد مرتبط با جودو درخواست کنند که تا مشخص نشدن وضعیت نهایی فدراسیون، صحبتی درباره عملکرد تیم ملی در اینچئون نداشته باشند؟!

از فوتبال کره شمالی تا فوتبال ایران!

دو تیم فوتبال کره جنوبی و کره شمالی در فینال بازی های اسیایی به مصاف هم رفتند؛ دو کشوری که نه تنها در میدان ورزش که در تمامی عرضه‌ها با هم رقابت و گاه دشمنی دارند... در خبری آمده بود که مسئولان کره جنوبی اعلام کرده اند در صورت باخت برابر کره شمالی همه بازکینان را به خدمت اجباری سربازی می فرستند و در مقابل هم کره شمالی تهدید کرده بود که فوتبالیست‌هایش باید پس از باخت به کار اجباری در معدن فکر کنند!

و اما تیم ناامیدهای ما که پیش از آغاز بازی رسمی‌ها به ایران برگشت...

چگونه است که تیم ملی فوتبال امید با آن همه دبدبه و کبکبه به اینچئون می‌رود و رکورد ضعیف‌ترین نتیجه تاریخ فوتبال را با باخت ۴ گله برابر ویتنام می‌شکند و به جای آنکه عرق شرمساری بر چهره فوتبالیست‌های میلیارد بنشیند؛ عکس‌های سلفی از خود منتشر می‌کنند؛ تو گویی که آنها با پول بیت‌المال به سفر تفریحی رفته باشند!؟
 

همه با هم