با این وجود به فراخور موقعیت و کسوت و منافع، اینکه چه واکنش هایی نشان می دهند، جای تأمل جداگانه دارد. شاید بتوان دست کم سه نوع واکنش در قبال فجایع غزه از سوی شخصیت های مهم و اثرگذار ملی و بین المللی در کشورهای مختلف برداشت نمود: اول دسته ای هستند که وجدان آزادی خواهشان، تاب دیدن کودک کشی و آوار بمب بر سر بی گناهان را ندارد و بی پروا فریاد نفرین بر ظالم سر می دهند؛ دوم دسته ای که سکوت، مأموریتشان است و آن قدر تطمیع و تهدید و تحمیق شده اند که شاید به صلاحشان نباشد لب از لب بگشایند و سوم جماعتی که هم آداب پروپاگاندا را خوب می دانند و هم می دانند به نعل و میخ، کی، چقدر و چگونه بکوبند که صدا از کسی درنیاید. عنداللزوم و زمانی که وجهه ی شهرت خود را در خطر ببینند، دهان شکایت می گشایند و داد شکوه از ظلم را بس جگرسوز سر می دهند که فغان از غزه!
تاریخ معاصر به خوبی نشان داده که هر گاه دو عامل اعتراض حقیقی و مؤثر به وحشیگری های رژیم صهیونیستی و نیز پیشرفتی که انگیزه ای متناقض با آرمان های صهیونیزم داشته باشد، در برابر این رژیم قد علم کند، به وحشیانه ترین شکل ممکن تا حد توان از سوی سرویس های ترور وابسته مورد تهاجم قرار می گیرد. نمونه های بسیاری را می توان مثال آورد که اعتراف سران این رژیم به ترور دانشمندان هسته ای ایرانی از آن جمله است. وادی هنر را نیز این تروریسم سازمان یافته بی نصیب نگذاشته و هنرمندان مسلمانی چون شهید ناجی علی (کاریکاتوریست فلسطینی) را به شهادت رسانده و لیست سیاهی هم از فعالان عرصه هنر برای ترورشان، تنها به جرم مخالفت با کشتار فلسطینیان فراهم آورده است.

با اوج گیری حملات قساوت بار رژیم صهیونیستی در هفته های اخیر، اما ما شاهد موجی از واکنش ها در میان هنرمندان بودیم. افرادی همچون اصغر فرهادی با راه اندازی کمپین هایی در فضای مجازی با موضوع توقف کشتار همنوعان و اقداماتی چون اهدای خون و مصاحبه در محکوم نمودن کشتار، کوشیدند خود را مخالف کشتار مردم بی گناه غزه و جنایات اسرائیل جلوه دهند؛ اقدامی که بدان واسطه می کوشد تا خود را حامی حقوق بشر جلوه دهد.
اصغر فرهادی، سینماگری است که باید معروفیتش را مدیون جشنواره هایی چون جشنواره فیلم برلین، گلدن گلوب، اسکار و دریافت نشان هایی چون آفیسیر فرانسه که ماهیت امپریالیستی شان و حمایت مطلق لابی های صهیونیستی از برخی از آن ها کاملاً روشن است، دانست؛ پروژه ای که به طور کلی صرف نظر از هرگونه قضاوت محتوایی پیرامون فیلم ها و به منظور چهره سازی در ملل جهان سومی از سوی ابرقدرت های پروپاگاندای حامی اشغال سرزمینها و کشتار بی گناهان فلسطین صورت می گیرد تا به حسب ضرورت و در بزنگاه فاجعه، حلقه ای از زنجیره ی پروپاگاندای بین المللی شان شوند. گواه این حقیقت، عدم موضع گیری صریح در قبال فجایع غزه از سوی کسانی چون اصغر فرهادی است: او به همراه نسرین ستوده در کمپینی که به تازگی به راه انداخته اند، عکسی را که جمله ی STOP KILLING YOUR FELLOW BEINGS به معنی “کشتن همنوعان خود را متوقف کنید.” ایستاده روبروی دوربین گرفته اند که در نگاه نخست، ذهن را به حمایت این افراد از جنبش علیه کشتار مظلومان غزه سوق می دهد، ولی با اندکی فراست می توان سیاست گروه سومی را که چند سطر پیش، وصفش رفت، به خوبی در این تصویر مشاهده نمود: جمله ای مبهم که نامشخص بودن مخاطب، هم بیننده را در مورد موضع گیری فرهادی گمراه می سازد و هم بی شجاعت تعیین مصداق، خود را چهره ای مخالف با ظلم نمایش می دهد و هم با وجود آن، در موقع لزوم، صاحب عکس به راحتی می تواند موضع گیری خود را علیه هر یک از طرفین درگیر، اثبات نماید.

بی پرده همه چیز انگار عیان است: هنرمندی که حسب رسالتش، حلقوم درماندگان غزه می شود و ظلم را دقیق، صریح و با جزئیات فریاد می زند و هراسی از ترور ندارد، یا به صورت فیزیکی، ترور می شود و یا شخصیتش مورد هجمه ی رسانه های حامی رژیم غاصب که کم هم نیستند، می شود و یا تیغ سانسور بین المللی، تن آثارش را می درد. در این میان، هستند هنرمندانی هم که خواسته یا ناخواسته، تریبون پنهانِ وارونه نمای حامیان کشتارند. شاید بی آن که بفهمند و شاید عامدانه، این ضرب المثل از حلقوم آثارشان می تراود که: چاقو هیچ گاه دسته ی خودش را نمی برد … !
باید از این هنرمندان پرسید آیا در وحشی گری و مقصر بودن رژیم صهیونیستی در نسل کشی کودکان و زنان فلسطینی شک دارید که در مواضع خود آنان را مستقیم خطاب قرار نداده اید؟ آیا شک دارید که تنها راه نجات مظلومان غزه، مقاومت و مبارزه با وحشی های صهیونیست است؟