همه با هم - فرمول برنامه‌های ویژه افطار/ چرا باید لحظه افطار گریه کنیم؟

فرمول برنامه‌های ویژه افطار/ چرا باید لحظه افطار گریه کنیم؟

روزگار گذشت حسنی رفت و احسان علیخانی با «ماه عسل» آمد؛ هر چه به زمان حال نزدیک شدیم گفت‌وگوها از چالش دور و به احساس نزدیک شد، تا جایی که بیننده، نم اشک روی گونه‌اش را بیشتر از سوزش معده بعد از حدود 17 ساعت روزه‌داری حس می‌کند!

حمید محمدی گوینده خبر سیما در وبلاگ شخصی خود نوشت :
در باز است؛ باز پرواز می کند ...

در این چند سال گذشته نام ماه رمضان برای مردم ایران بویژه مخاطبان رسانه ملی با نامهای زیبایی مثل جشن رمضان، ماه عسل، ماه ماه و ... گره خورده. نامهایی که دستکم در معانی لغوی و ظاهری خود، گام های بلندی برای تبیین حقیقت ماه میهمانی خدا برداشتند و با رویکردهایی تازه، برنامه های کلیشه ای و سنگین سالهای قبلشان را به محاق فراموشی فرستادند؛ آنچنان که اگر همین حالا در ذهن خود جستجو کنید، ویژه برنامه های دهه 70 یا اوایل 80 را به یاد نمی آورید ! در این بین "جشن رمضان" که بنوعی پیشگام این نوآوری ها بود، با زوج های مکمل حسینی – احمدزاده و شهریاری – احمدزاده سعی در حفظ این "جشن" و "رمضان" داشت و سالهای ابتدایی عمر خود را با هم موفقیت طی کرد. کم کم نوبت به نسل جوان و اجراهای نو رسید و در بازار گرم برنامه های گفتگو محور، "جزر و مد" با فرزاد حسنی آمد. برنامه ای که نیاز به آن مکمل سنتی نداشت و مجری، خودش هم جشن بود هم رمضان و البته در کنار این دو، مصاحبه گر. بعبارتی او، بسته ای از اطلاعات دینی، اخبار روز، مصاحبه، شوخی و حس بود. روزگار گذشت و با آن ماجرای معروف – که افتاد و دانی – حسنی رفت و احسان علیخانی با "ماه عسل" آمد. علیخانی که نه یک حسنی جدید؛ یک مجری جدید بود... با این تغییر هر چه به زمان حال نزدیک شدیم گفتگوها از چالش دور و به احساس نزدیک شد، تا جایی که حالا اگر سنگدل ترین انسانها هم پای تلویزیون بنشیند، با مهمان ها و سوژه های این برنامه ، نم اشک روی گونه اش را بیشتر از سوزش معده بعد از حدود 17 ساعت روزه داری حس میکند !

حسب معمول، فرمول های موفق بسرعت نظر دیگران را هم جلب می کنند و نتیجه اش می شود "ماه عسل" هایی در شبکه های مختلف – یادم باشد درباره قانون کپی رایت هم چیزی که در ذهن دارم بگویم - ! حالا در این رقابت همه سعی می کنند مهمان هایشان از دیگر برنامه ها جذاب تر یا بهتر بگویم عجیب تر باشند. و صد البته برنده کسی خواهد بود که اشک بیشتری از بیننده بکشد...

همینجا یک سوال جدی پیش می آید و آن اینکه : "چرا باید لحظه های منتهی به افطار که طبق روایات معتبر، عرفانی ترین لحظه هاست با این حالت توام شود؟ " یا بعبارت بهتر که از زبان بعضی مخاطبان نقل قول میکنم : " چرا باید دم افطار گریه کنیم ؟ "... بدون شک یکی از آثار تعلیمی روزه داری و تحمل سختی های ناشی از آن، درک روزگار افراد بی بضاعت و رنج کشیده است - تکرار میکنم: یکی از آثار - اما بلافاصله باید پرسید : " پس جنبه ها و آثار دیگرش کجاست ؟ " شاید بگویید یک برنامه از یک شبکه ظرفیت پرداختن به همه جنبه ها را ندارد؛ درست... اما یادتان نرود این فضای غمبار را پرمخاطب ترین شبکه دارد ایجاد میکند؛ آنهم در زمان اوج دیده شدنش...

از این بایدها و نبایدها کمی فاصله بگیریم که تهیه کنندگان برنامه و سیاست گزاران سازمانی بهتر می دانند؛ فقط توجه شما را به تلویزیون های عرب دور برمان جلب میکنم که در ماه مبارک، چه حجمی از برنامه های آنها شاد و مفرح است...

هفته گذشته در یک برنامه ویژه و مبتکرانه مهمان های ماه عسل، سید مهدی رحمتی، رضا عنایتی و علی بیرانوند بودند. انصافا زندگی های پرماجرا و تامل برانگیزی داشتند و تلاش آنها در راه موفقیت بدون هیچ حرف و حدیثی ستودنی است؛ اما روند و جهت گیری صحبت ها با روشی استادانه و کاملا سوفسطایی، بیننده را به سمت مورد علاقه مهمانان برد: حالا که ما سختی کشیده ایم قراردادهای میلیاردی مان توجیه میشود، چون فلان روز پول کافی در جیبمان نداشتیم یا فلان کار سخت را کردیم میتوانیم برای کادر فنی تیم تعیین تکلیف کنیم، حتی به تیم ملی پشت کنیم ! پس تکلیف اینهمه آدمهایی که سختی کشیده اند و میکشند چه میشود؟ چه کسی پیدا میشود یک قرارداد چند صد میلیونی با یک کشاورز، یک کارگر یا یک معلم امضا کند؟... هیچ کس !... که اگر نظام مالیاتی شفاف و خصوصی سازی باشگاهها درست انجام شده بود، حالا این سرگذشت ها دلایل ما نمی شدند !...

بگذریم ! قرار شد از کپی رایت یک چیزی بگویم. همانی را مینویسم که مجله "تایم" نوشته : سریال ایرانی "هفت سنگ" کپی برداری از سریال آمریکایی "خانواده مدرن" است. شخصیت ها، صحنه ها و حتی شوخی ها نه تنها اقتباس یا بازسازی نشده اند؛ که مستقیم کپی شده اند... اگر آن ماه است، این هم عسل اش !!!