مُرده ی سیاسی
تاریخ انتشار : شنبه ۱۰ خرداد ۱۳۹۳ ساعت ۰۷:۰۸
وبلاگ ایران اسلامی نوشت:
فرض کنید لاشه ی مرده ای را روبرویتان قرار دهند .
فرض کردید؟!
حال سوال من این است که اگر این مرده را به زیر لگد بگیرید،چیزی از او کم می شود؟ اصلا حس می کند؟
زخمی شدن یک جسد بی جان، یک جسم بی روح را می توان فخر نامید؟!
حال از این صحبت ها که بگذریم،به بحث اصلی مان خواهیم پرداخت.
در نهم دی ماه ۱۳۸۸ ،اتفاق مهمی رخ داد ؛ تا جایی که نسخه ی یک تفکر و جریان افراطی و رادیکال پیچیده شد و پایان زندگانی نوعی تفکر خاص سیاسی فرا رسید. اهمیت این فوت سیاسی در این بس که توسط خیل عظیمی از مردم کلید خورد ؛ نه یک جریان خاص یا رقیب. از آن روز به بعد ، جریانی که با هوچی گری و « فریب فتنه » قصد ادامه حیات را داشت، به کُمای طولانی مدت وارد شد ،طوری که اطرافیان و یاران آن نیز امیدی به بازگشت آن نداشته باشند.
و چنین شد؛
جریانی که در کشور ایران مرگ را به خود دید و به جریان های مرده ی دیگر نظیر مجاهدین! (منافقین) خلق افزوده شد. سران این حزب خود میدانستند که دیگز بازگشتی در کار نخواهد بود . ورود به برزخی که دم مسیحا هم نمی تواند خلاصی بخش این قتل مقدس باشد.
اما در رویارویی مردم ایران اسلامی – که افتخار فنای یک تفکر رادیکال را به دوش می کشیدند – معدود اشخاص انگشت شمار و انگشت نمایی هم ، تصمیم بر شوک و تنفص مصنوعی بر پیکر این جریان گرفتند. تا شاید برنامه ریزی چندین و چند ساله ی آنها اندک امیدی را دارا باشد.
از ربع پهلوی ها گرفته تا شیمون پرز ها، کلینتون ها و جرج سوروس ها ، دست به دامن تنفس مصنوعی شده تا شاید جای خالی سکوت ناشی از شکست برخی شیوخی که توهم «آیت الله» !!! نامیدنشان را جدی گرفنه بودند، اندکی پُر بماند.
روی صحبت من با برندگان و سربلندان ( ۹ دی ۸۸ ) و ( ۲۴ خرداد ۹۲ ) می باشد .
آنها که در برهوت ادعا، سربلندی شان را به رخ سرشکستگان فتنه ی آمریکایی – صهیونیستی می کِشند.
حال بعد از گذشت تقریبا ۵ سال ، در به در و سردرگم به دنبال یک معجزه می باشند تا لاشه ی بی روح خود را، بازیافت کنند!
حال با حضور های سرزده در دانشگاه های پایتخت، شانس نداشته ی خود را در محرض امتحان قرار می دهند.
حال ( عبا شکلاتی ها ) می خواهند خود را در نمایشگاه کتاب به مردم نشان دهند تا وجود بی ارزش خود را بر مردمی اثبات کنند که از آنها زخم خورده اند !
حال با سخنرانی ها و پیام های مملو از پارادوکسشان ، آن هم در میان عده ای قلیل ، می خواهند بر مرگ سیاسی شان سرپوش گذارند.
و …
اما؛
درود بر غیرتتان دانشجویان ، درود بر غیرتتان مردان ، زنان و جوانان پرورش یافته ی انقلاب. درود بر شما که امید معجزه و دم مسیحایی را در حد و اندازه ی همان توهم همیشگی نگه داشتید.
اقتخار آفرینان ۹ دی و ۲۴ خرداد
همچنان روی صحبتم با شماست ؛
خود را خسته نکنید. لگد زدن به یک مُرده سودی ندارد. شناسنامه ی اعتماد ملت به این جماعت، مدت هاست مُهر « فوت شد » خورده است.
هیچگاه حاظر نشوید ارزشتان آنقدر نازل شود که مُهره های سوخته ی جریان براندازی، بشود رقیب پیش رویتان !!!
بگذراید در دنیای خیالی خودشان ، در لاک های خود پنهان شده و به جلسات خصوصی خود ادامه دهند./
فرض کنید لاشه ی مرده ای را روبرویتان قرار دهند .
فرض کردید؟!
حال سوال من این است که اگر این مرده را به زیر لگد بگیرید،چیزی از او کم می شود؟ اصلا حس می کند؟
زخمی شدن یک جسد بی جان، یک جسم بی روح را می توان فخر نامید؟!
حال از این صحبت ها که بگذریم،به بحث اصلی مان خواهیم پرداخت.
در نهم دی ماه ۱۳۸۸ ،اتفاق مهمی رخ داد ؛ تا جایی که نسخه ی یک تفکر و جریان افراطی و رادیکال پیچیده شد و پایان زندگانی نوعی تفکر خاص سیاسی فرا رسید. اهمیت این فوت سیاسی در این بس که توسط خیل عظیمی از مردم کلید خورد ؛ نه یک جریان خاص یا رقیب. از آن روز به بعد ، جریانی که با هوچی گری و « فریب فتنه » قصد ادامه حیات را داشت، به کُمای طولانی مدت وارد شد ،طوری که اطرافیان و یاران آن نیز امیدی به بازگشت آن نداشته باشند.
و چنین شد؛
جریانی که در کشور ایران مرگ را به خود دید و به جریان های مرده ی دیگر نظیر مجاهدین! (منافقین) خلق افزوده شد. سران این حزب خود میدانستند که دیگز بازگشتی در کار نخواهد بود . ورود به برزخی که دم مسیحا هم نمی تواند خلاصی بخش این قتل مقدس باشد.
اما در رویارویی مردم ایران اسلامی – که افتخار فنای یک تفکر رادیکال را به دوش می کشیدند – معدود اشخاص انگشت شمار و انگشت نمایی هم ، تصمیم بر شوک و تنفص مصنوعی بر پیکر این جریان گرفتند. تا شاید برنامه ریزی چندین و چند ساله ی آنها اندک امیدی را دارا باشد.
از ربع پهلوی ها گرفته تا شیمون پرز ها، کلینتون ها و جرج سوروس ها ، دست به دامن تنفس مصنوعی شده تا شاید جای خالی سکوت ناشی از شکست برخی شیوخی که توهم «آیت الله» !!! نامیدنشان را جدی گرفنه بودند، اندکی پُر بماند.
روی صحبت من با برندگان و سربلندان ( ۹ دی ۸۸ ) و ( ۲۴ خرداد ۹۲ ) می باشد .
آنها که در برهوت ادعا، سربلندی شان را به رخ سرشکستگان فتنه ی آمریکایی – صهیونیستی می کِشند.
حال بعد از گذشت تقریبا ۵ سال ، در به در و سردرگم به دنبال یک معجزه می باشند تا لاشه ی بی روح خود را، بازیافت کنند!
حال با حضور های سرزده در دانشگاه های پایتخت، شانس نداشته ی خود را در محرض امتحان قرار می دهند.
حال ( عبا شکلاتی ها ) می خواهند خود را در نمایشگاه کتاب به مردم نشان دهند تا وجود بی ارزش خود را بر مردمی اثبات کنند که از آنها زخم خورده اند !
حال با سخنرانی ها و پیام های مملو از پارادوکسشان ، آن هم در میان عده ای قلیل ، می خواهند بر مرگ سیاسی شان سرپوش گذارند.
و …
اما؛
درود بر غیرتتان دانشجویان ، درود بر غیرتتان مردان ، زنان و جوانان پرورش یافته ی انقلاب. درود بر شما که امید معجزه و دم مسیحایی را در حد و اندازه ی همان توهم همیشگی نگه داشتید.
اقتخار آفرینان ۹ دی و ۲۴ خرداد
همچنان روی صحبتم با شماست ؛
خود را خسته نکنید. لگد زدن به یک مُرده سودی ندارد. شناسنامه ی اعتماد ملت به این جماعت، مدت هاست مُهر « فوت شد » خورده است.
هیچگاه حاظر نشوید ارزشتان آنقدر نازل شود که مُهره های سوخته ی جریان براندازی، بشود رقیب پیش رویتان !!!
بگذراید در دنیای خیالی خودشان ، در لاک های خود پنهان شده و به جلسات خصوصی خود ادامه دهند./
