تاریخ انتشار : شنبه ۱۵ آذر ۱۳۹۳ ساعت ۱۲:۰۳

وبلاگ شهریار زاهدان نوشت :محمد اسماعیلی دبیر کانون جوانان شهر خان ببین و منطقه فندرسک گفت:پس از بی احترامی به سیستانی های استان گلستان توسط آقای یونسی مشاور آقای روحانی رئیس جمهور محترم در پی حضور هیئت دولت در استان، به عنوان یکی از بومی های استان گلستان وظیفه خود دانستم تا به واقعیتی بپردازم که تابحال کمتر کسی به آن اشاره کرده است. واقعیتی که شاید اندکی از درد و رنج مردم شریف سیستان به خاطر این بی احترامی کم کند.

استان گلستان سال هاست که شاهد هم زیستی مردم شریف و غیرتمند سیستان در نزد ساکنان دیرینه این دیار کهن می باشد. تجربه این همزیستی چندساله به ما نشان داد که مردم سیستان مردمانی خونگرم، مهمان نواز، دلاور، محب اهل بیت، ولایتمدار و شریف هستند که همواره پشتیبان این انقلاب بوده اند و شاهد این گواه چندین شهید والا مقامیست که خون خود را برای آبیاری درخت انقلاب فدا کرده اند.
اما تابحال با خود اندیشیده اید که سیستانی ها در گلستان چه می خواهند؟ شاید اولین جوابی که بر لب ها جاری شود مسئله خشک سالی در سیستان باشد و در پی آن کوچ آنان برای زندگی در مناطق سر سبز شمال. اما باید بگویم این جواب دروغ و توهینی بیش نیست.

طبق شواهد تاریخی دولت صفویه برای جلوگیری از آشوب و سرکشی همسایگان شمالی ایران، اقوام ترک زبان و کرمانج که باز مانده گان قزلباش هایی هستند و امروزه از رامیان در استان گلستان تا مینودشت و آشخانه و بجنورد و شیروان و قوچان و فاروج و چناران در استان خراسان شمالی و رضوی پراکنده می باشند را در این مناطق کوچاند.

با انجام این تدابیر و قدرت حکومت صفویه برای مدتی سرحدات شمالی ایران رنگ آرامش را بخود می گیرد ولی دیری نمی گذرد که بعد از سقوط حکومت صفویه و ایجاد فتنه افغان مملکت دوباره دچار نا امنی میشود و دوباره اقوام شمالی اقدام به سرکشی و قتل و غارت مردم بیگناه می نمایند. این منازعات و شورش های همسایگان شمالی تا زمان روی کار آمدن پهلوی در ایران ادامه داشت.

داستان مهاجرت سیستانی ها از زمانی آغاز شد که به موجب قرارداد ۱۹۰۷ پاریس و بندهای الحاقی بعدی و متمم های منضم شده به آن، قسمت اعظم سیستان با جمعیت ساکن در آن به افغانستان واگذار شد.

اما اهالی آن قسمت از سیستان که سهم افغانستان شده بود هرگز از ایران دل برنکندند و دسته دسته و گروه گروه از سرزمین محل سکونتشان که دیگر در سیطره افغانستان قرارگرفته بود فرار کرده و وارد سیستان سهم ایران شدند، زیرا عشق به وطن آنهم عشق به ایران چیزی نبود که به راحتی از دل و جان مردم سیستان خارج شود.

انبوه جمعیتی که به سرحدات ایران بازگشتند با وضعیت بحرانی مواجه شدند. زیرا تمام مال و منال خود را در آنسوی مرز رها نموده و به دامان وطن بازگشته بودند و خشکسالی حاکم بر سرزمین سیستان این مشکلات را مظاعف می نمود.

این انبوه جمعیت برای حکومت پهلوی معظلی شده بود، لذا با تصمیماتی که اتخاذ نمودند تصمیم گرفتند طرح کوچاندن اقوام سیستانی به مناطق شمالی در دستور کار قرار بگیرد و شورش ها و غارت های پی درپی همسایه شمالی به مناطق حاشیه کوه های البرز و حاشیه شرقی دریای خزر اجرای این طرح را به جلو انداخت و در آن شرایط سخت دولت پهلوی تمام مساعی و تلاش و امکانات خود را در تسهیل این مهاجرت بکار انداخت.

بعد از انتقال اقوام سیستانی و اسکان در مناطق شمالی عملا توازن جمعیت به نفع اقوام فارس زبان و ترکهای قزلباش به هم خورد زیرا تا قبل از انتقال سیستانی ها در این مناطق هیچ فارس و یا قزلباشی نمیتوانست در آرامش و امنیت تردد کند. ظهور اقوام سیستانی و اسکان آن ها در سرزمین های مورد سکونت همسایه شمالی این قوانین سنتی ظالمانه را برهم زد و صفحه ای تازه در جغرافیای روابط مردمی این منطقه بوجود آمد.

و این سر آغاز قصه مهاجرت اجباری قومی بود که در ظاهر به خاطر خشکسالی ولی در باطن امر به خاطر حفظ توازن جمعیت همسایگان شمالی بود که یورش های آنان عرصه را بر مناطق فارس نشین تنگ کرده بودند.

ولی حالا بعد از سالیان سال قصه تلخ داستان تبعیض ها و تحقیر های این مردم زحمتکش همچنان ادامه دارد. اینبار نه بخاطر حکومت قاجار و پهلوی بلکه به خاطر فردی که می بایست خدوم ملت باشد اما انگار…

یک سیستانی بخاطر ظلمی که حکومت قاجار و پهلوی در حق سیستان و سیستانی روا داشت در درگاه خداوند هرگز سردمداران آنرا نخواهد بخشید چراکه حکومت بی کفایت قاجار قسمت اعظم سیستان را به باد داد و حکومت پهلوی بخاطر حفاظت از مردمی، مردم سرزمینی را به سرزمینی دیگر آواره نمود.

اما باید از مسئولین پرسید شما برای بازگرداندن این مردم شریف به سرزمین خود چه کرده اید؟ برای کاستن از درد و رنج این مردم زحمتکش چه تدبیری اندیشیده اید که با اینجور رفتار ها دل آنان را می شکنید؟