وبلاگ “بهار نارنج، مرجع وبلاگی فرهنگیان فارس” نوشت: نشانگاههای آسیب های فرهنگی در نظام آموزش وپرورش

در این جا سعی بر آن شده است تا نشانگاههای آسیب ها و تهدیدات فرهنگی را که امروزه در جامعه آموزش و پرورش نهادینه شده است را به جامعه قشری خود معرفی نماییم.

نشان اول :حاکمیت نظام سکولار بر نظام آموزشی کشور

آسیب های فرهنگی،حاکمیت نظام سکولار بر نظام آموزشی کشور، به نحوی که معلم فقط خود را ملزم به درس دادن دانش آموز می داند و جهت پرورش ایشان خود را دارای مسئولیت نمی داند و الزامی به پاسخ دهی صحیح به سئوالات و شبهات اعتقادی دانش آموز ندارد.

نشان دوم : انقطاع فرهنگی

نقش نظام آموزشی کشور در گسستگی فرهنگی میان نسل ها از آسیب های جدی این جامعه است به نحوی که میان نسل های جامعه شکاف های هویتی ایجاد شده و این در حالی است که فاصله زمانی این شکاف به کمتر از یک دهه می رسد.

نشان سوم:حاکمیت نهضت ترجمه در سیستم آموزشی

در گذشته این آسیب فقط متوجه مراکز دانشگاهی بوده ولی امروزه به طرق غیررسمی و در حاشیه کلاس های درسی ،از مبانی فکری و اجرایی فرهنگ غیردینی بر پایه اندیشه های لیبرالیستی غربی توسط متصدیان آموزشی به نسل نوجوان و جوان القا و برتری آن بدون آنکه دانش آموز ذهن تحلیل گری داشته و یا برای او ایجاد شود تبیین می گردد.

نشان چهارم: شکاف آموزشی

پیوسته دو واژه آموزش(حوزه نظری) و پرورش(حوزه عملی) در ارتقاء و رشد فرهنگ عمومی نقش تعیین کننده داشته و دارند و این در حالی است که میان این دو مفهوم کارکردی ، امروزه فاصله افتاده و نظام آموزشی کشور صرفا به امر آموزش پرداخته و از جنبه کارکردی و اخلاقی (پرورش)غافل شده است و موفقیت یک دانش آموز در امر آموزش دلیلی بر موفقیت او در داشتن اخلاق و منش مقبول برگرفته از مبانی دینی نیست، تولیدی آموزش و پرورش کنونی دلیل بر این ادعاست.

نشان پنجم: مرجعییت غیر دینی مفاهیم آموزشی

مرجعییت غیر دینی مفاهیم آموزشی و نوع ارتباط معلم ودانش آموز در واحدهای آموزشی به چه میزان جهت دهی دینی دارد؟ نوع آموزش مربیان وسرفصل های کتاب های درسی تاچه میزان با سرفصل های دینی ارتباط طولی داشته و کامل کننده یکد یگرند؟ در یک جامعه دینی ضروریست تمامی الزامات وعوامل آموزشی همسو بافرهنگ دینی بلکه در دنباله آن باشد تا خروجی این سیستم آموزشی نسلی پرورش یافته در پرتو تربیت اسلامی باشد.

نشان ششم:عدم مدل آموزشی هرفرهنگ رفتاری

در اولین قدم می بایست مدل آموزشی خود را در تمامی مقاطع آموزشی تعریف وهدف گذاری قشری نماید تا در پرتو آن تربیت اخلاقی واجتماعی را درجامعه نهادینه ودر دنباله آن عملیات کادر سازی انجام گردد و این در حالیست که نظام آموزشی متاثر از ملاحظات سیاسی جامعه هنوز پس از گذشت بیش از ۳۵سال از انقلاب شکوهمنداسلامی مدل اجرایی و کارکردی خودر را شناسایی ننموده و پیوسته نظام جامع آموزشی درحال تغییر و تحول است که دراین میان می بایست آسیب های فرهنگی را در این تحولات شاهد بود که این معضل باعث فاصله بین مقاطع آموزشی نیز خواهد شد.

نشان هفتم :عدم توجه به علوم انسانی اسلامی

جوامعی که بر اساس یک ایدئولوژی خاص، به خصوص در مبانی دینی ایجاد و اداره می شوند توجهی خاص به علوم انسانی برگرفته از اندیشه های خودی دارند و این در حالی است که در جامعه ما فضای ذهنی نوجوانان و جوانان جامعه با توجه به نوع سیاست گذاری در مجموعه آموزشی کشور به علوم تجربی و فنی گرایش بیشتری دارد و آن اندک اقبالی که به علوم انسانی وجود دارد مبانی خود را از اندیشه اسلامی دریافت ننموده است، پس از گذشت ۳۵ سال از پیروزی انقلاب اسلامی جا دارد که مدیران آموزشی کشور به این مطالبه رهبر معظم انقلاب اسلامی لبیک گویند و در مقاطع تحصیلی پایه، جهت علوم انسانی اسلامی در تبیین کتب درسی عملکرد اجرایی خود را ارائه دهند.

نشان هشتم: عدم آرمان خواهی آموزشی

ملت بدون آرمان بخصوص در بخش های آموزشی وفرهنگی ملتی تسلیم در برابر فرهنگ های معارض است ، آرمان جزء جدایی ناپذیر از یک فرهنگ پویا وبالنده است که ایجاد فضای ذهنی آن جهت نوجوانان و جوانان از این آرمان خواهی در هر جامعه ای برعهده نهاد آموزشی وپرورشی است . می بایست در یک برنامه هدفمند وبلند مدت این آرمان خواهی را در جامعه قشری بسترسازی وایجاد نمود تا زمینه توسعه دیگر بخش های جامعه نیز فراهم شود .

نشان نهم:هجوم فرقه های ضاله ومنحرف

اگر نظام آموزشی کشور محتوای خود را از مبانی فقهی ودینی دریافت ننموده باشد ،بهترین فرصت را جهت اندیشه های گمراه کننده و معارض در اقشار نوجوان وجوان جامعه مهیا نموده است.چرا که ذهن ودل جوان همچون زمینی بکر و آماده کشت است که اگر آن را با داشته های درونی واعتقادی دینی بارور نسازیم،دشمن فرهنگی آن را با افکار واندیشه فرقه های گمراه کننده لبریز و منحرف خواهد ساخت.

نشان دهم: عدم آمیختگی مبانی آموزشی با فرهنگ خودی و اندیشه دینی

به تجربه ثابت شده که مطلوب ترین شیوه آموزشی، آمیخته ای از اندیشه دینی و فرهنگ اصیل همان جامعه است تا دو عنصر آموزش یعنی ۱-محصول (دانش آموز) ۲-پیامد(جهت حرکت نظام آموزشی) در جهت تولید انسان کامل آرمان خواه حرکت نماید. در حال حاضر مصادیق آموزشی کشور تا چه میزان در جهت و همسو با این ماهیت کارکردی است؟

نشان یازدهم:عدم ارائه الگوی سبک زندگی اسلامی وایرانی

سازنده فرهنگ وتمدن با محتوای الهی در هر جامعه ای قشر نوجوان وجوان آن ملت است که می بایست تحت تعلیم وتعلم قرار گرفته تا سبک زندگی برگرفته از داشته های معنوی داخلی را ایجاد وگسترش نماید در حالی که با تغیرات پیاپی وبی هدف نظام آموزشی کشور و همچنین نبود مدل آموزشی درون زا ،عملکرد سیستم آموزشی کشور درحال حاضر دچار بی هدفی ونبود برنامه مدون و طولانی مدت شده است .سازمان بسیج فرهنگیان فارس

نشان دوازدهم:عدم تجانس محتوای آموزشی با نیازمندی های فرهنگی بومی و محلی

تولید محتوای موجود در سیستم آموزشی تا چه مقدار در رفع نیازمندی های بومی و محلی اثربخش است و در جهت رفع آن تدوین شده است؟حال آنکه نیازمندی ها و فرصت های بومی و محلی نیز باید در تدوین کتب آموزشی به گونه ای لحاظ گردد که انسجام آموزشی نیز خدشه دار نگردد. چسبندگی برنامه های آموزشی با برنامه های بومی و محلی یکی از اولویت های مهم اتاق فکر سازمان آموزش و پرورش در تولید محتوای درسی است به نحوی که هر یک از دانش آموزان در هر ناحیه و منطقه، خود و محیط پیرامونی خودش را در کتاب های درسی حس و رفع مشکلات فرهنگی منطقه خود را در این منابع درسی قابل دسترس بداند.

نشان سیزدهم:عدم توسعه ظرفیت کارکردی آموزشی و پرورشی

یکی از علائم آموزش و پرورش پویا و زنده، کارکردهای اجرایی و الگویی در جهت تولید انسان کامل است. برای مثال؛ تشریح روزهای حماسه ساز و تعیین کننده در حیات سیاسی یک کشور(هشت سال دفاع مقدس) ،ترویج عمل گروهی در جهت ایجاد جنبش و موج آفرینی فرهنگی و اجتماعی(حرکت های جهادی با عزم ملی). امروز یک دانش آموز چه مقدار اطلاعات مبنایی خود را از کتابهای درسی در تشریح هشت سال دفاع مقدس در جهت ایجاد غرور ملی دریافت می دارد؟ بهره برداری از کارکردهای آموزشی یکی از علائم جوامع توسعه یافته با توجه به الگوی دلخواه است.