آیا استادیوم جای فحش دادن است
تاریخ انتشار : شنبه ۴ خرداد ۱۳۹۲ ساعت ۰۸:۰۰
وبلاگ تنگه احد نوشت :
شعار اصلی انقلاب در مورد ورزش، نگاه پهلوانی ونه قهرمانی به ورزش بود .شعاری که یکی از شاخصه های اخلاق محوری بوده تا آن جا که تمام باشگاه های ورزشی در نامشان فرهنگ را نیز یدک می کشند. اما آیا باشگاههای حرفه ای به میزان کلمه ورزشی در ام باشگاهشان به فرهنگ پرداخته اند ؟ آیا رویکرد دستگاههای مسئول امر ورزش در توسعه فرهنگ پهلوانی در ورزش موفق بوده اند؟ هدف دولت ها در سیاستگذاری در ورزش کشور موضوع قهرمان پروی بوده یا پهلوان پروی؟
اما هدف از طرح این سوالات موضوع بحث اصلی نیست بلکه هدف آن است که آیا اصولا نگاه به ورزش در میان برخی سیاستگذاران چگونه است . در این بین باید به ریشه یابی جو فرهنگی استادیوم های ورزشی پرداخت مکانی که بیش از این که محلی برای تامین اوقات فراغت جوانان شود به جولانگاهی برای فحاشی عده ای تبدیل شده فرهنگی نسل به نسل در حال انتقالات است اما آیا سیاستگذاران ما به فکر این مسئله بوده اند پاسخ در کمال تعجب آریست ! اما چگونه اش مهم است:
1-- عده ای سیاست بی تفاوتی را درپیش گرفته اند
2-عده ای راه مجازات وتنبیه را پیش گرفته اند به تعبیری دست به قلم شده اند ! که البته به جایی هم نرسیدند چون بسیاری از تیم ها با لابی های قوی شان یا مجازات ها لغو یا به حداقل رساندند.هر چند معتقدم این مجازات هم اگر اجرا می شد هیچ تاثیری نداشت.
3- عده ای نیز کمر همت را بسته اند واز پیر وجوان از روحانی تا شخصی! با حضور در صحنه سعی دراصلاح این فرهنگ با رویکرد نرم ومدبرانه دارند
4- واما دسته چهارم که موضوع بحث نوشتار هم مربوط می شود به همین عده راه حلی اندیشده اند که خلق را به تعجب واداشته ! این عده نه تنها در فکر کاهش بی فرهنگی ومقابله با فحاشی در استادیوم ها نیستند بلکه معتقدند با این کار جامعه امن هم میشود . استدلال این عده آن است که فرد هنگامی که به ورزشگاه رفته وبه فحاشی می پردازد به تعبیر این عده خالی شده وجامعه ! وخب بعد از این تخلیه جامعه مدتی از دست این فرد بی فرهنگ در امان است (البته این بحث در حوزه بحث روان شناسی وجامعه شناسیست می توانستم علمی تر بنویسم یا بعضی نظریه های اندیشمندان این حوزه را بنویسم اما خب در حال حاضر جنبه علمی بحث مطرج نیست!) جالب آنکه عده ای در کشور هم از این سیاست حمایت می کنند.
نقد سیاست مذکور
1- برطبق کدام تجربه فحاشی در یک مکان ودریک بازه باعث جلوگیری از فحاشی در خانه ، منزل ومحیط کار می شود آیا اجرای گناه طبق آموزه های شرعی باعث کاهش گناه می شود آیا گناه فحاشی در استادیوم کمتر از گناه فحاشی به دیگران در جامعه است.تنها نتیجه این سیاست انتقال فرهنگ فحاشی از استادیوم به چت رم ها ، جوامع فرهنگی ، درگیری بین هوادران باشگاه در خارج از محیط ورزش نیز تاثیر منفی بر کودکان و نوجوانانی که برای تماشای بازی به استادیوم می آیند.
2- این سیاست نه تنها بر طبق آموزه های اسلام نبوده وجایی در دین دارد بلکه مشابه سیاست غربی هاست . معتقدان به این شیوه رفتاری به همان سبک غربی ها که فواحش و هرزه ها را در یک گوشه در لب ساحل جمع کرده تا از جامعه دور کنند. در حالی که اولا آن جوانانی که به استادیوم می روند آن هرزه ها ی غربی نیستند بلکه امیدهای آینده کشور هستند در بین این جوانان از دانشجو گرفته تا دکتر مهندس از کسبه محترم وبا شعور گرفته تا فرهنگیان عزیز جای دارند . ثانیا این سیاست در غرب هم شکست خورده زیرا فرهنگ سکسی تا دل خانواده های غرب پیش رفته و مهار نشده ثالثا این طرح با خیلی از احکام و اعمال نظیر نماز جماعت که یکی از فلسفه هایش تاثیر آدم های نیک بر بد است تناقض دارد.
3-نکته جالب در مورد سیاستگذاران معتقد به این نظریه ؛آن است که این افراد نه امنیتی بوده نه نه انتظامی و نه ورزشی بلکه بدون آشنایی با مردم وجامعه چنین مسائلی را مطرح می کنند.
اما آن چه تماشا گران باید بدانند
این سرمایه های ورزش کشورمان بدانند که زیبایی ورزش به معرفت ، اخلاق وجوانمردیست نه فحاشی و توهین به ورزشکاران وخانواده هایشان . فحاشی کردن به تیم خودی یا حریف هیچ تاثیری در نتیجه بازی ندارد درست است که عده ای باید به هوارداران احترام بگذارند اما زیبایی ورزش را با الفاظ زشت خراب نکنید؟
نه بازیکنان ومربیان فوتبال گلادیاتورهای وحشی هستندکه به جان هم افتادند نه شما آن مردم بی دین روم باستان
نتیجه گیری وپیشنهادات
فحاشی در استادیوم نتیجه یک فرهنگ وباور غلط در سطح تماشگران اکه این باور غلط است که انشعاب یافته از فرهنگ غرب گرای ورزشکاران وتماشا گران غربیست فرهنگی که به جای اصلاح توسط عده ای حتی گسترش هم پیدا کردند فرهنگی خواسته نا خواسته به دل جامعه رسوخ پیدا کرد موجب بسیاری از بداخلاقی ها شد در این باره سعی وتلاش باید بران باشد تا با فرهنگ سازی و توجه به این نکته که ورزش وسیله هست نه هدف ورزش کاران ما باید به سمتی بروند که الگویشان علی (ع) باشد نه .....
انتهای پیام/
شعار اصلی انقلاب در مورد ورزش، نگاه پهلوانی ونه قهرمانی به ورزش بود .شعاری که یکی از شاخصه های اخلاق محوری بوده تا آن جا که تمام باشگاه های ورزشی در نامشان فرهنگ را نیز یدک می کشند. اما آیا باشگاههای حرفه ای به میزان کلمه ورزشی در ام باشگاهشان به فرهنگ پرداخته اند ؟ آیا رویکرد دستگاههای مسئول امر ورزش در توسعه فرهنگ پهلوانی در ورزش موفق بوده اند؟ هدف دولت ها در سیاستگذاری در ورزش کشور موضوع قهرمان پروی بوده یا پهلوان پروی؟
اما هدف از طرح این سوالات موضوع بحث اصلی نیست بلکه هدف آن است که آیا اصولا نگاه به ورزش در میان برخی سیاستگذاران چگونه است . در این بین باید به ریشه یابی جو فرهنگی استادیوم های ورزشی پرداخت مکانی که بیش از این که محلی برای تامین اوقات فراغت جوانان شود به جولانگاهی برای فحاشی عده ای تبدیل شده فرهنگی نسل به نسل در حال انتقالات است اما آیا سیاستگذاران ما به فکر این مسئله بوده اند پاسخ در کمال تعجب آریست ! اما چگونه اش مهم است:
1-- عده ای سیاست بی تفاوتی را درپیش گرفته اند
2-عده ای راه مجازات وتنبیه را پیش گرفته اند به تعبیری دست به قلم شده اند ! که البته به جایی هم نرسیدند چون بسیاری از تیم ها با لابی های قوی شان یا مجازات ها لغو یا به حداقل رساندند.هر چند معتقدم این مجازات هم اگر اجرا می شد هیچ تاثیری نداشت.
3- عده ای نیز کمر همت را بسته اند واز پیر وجوان از روحانی تا شخصی! با حضور در صحنه سعی دراصلاح این فرهنگ با رویکرد نرم ومدبرانه دارند
4- واما دسته چهارم که موضوع بحث نوشتار هم مربوط می شود به همین عده راه حلی اندیشده اند که خلق را به تعجب واداشته ! این عده نه تنها در فکر کاهش بی فرهنگی ومقابله با فحاشی در استادیوم ها نیستند بلکه معتقدند با این کار جامعه امن هم میشود . استدلال این عده آن است که فرد هنگامی که به ورزشگاه رفته وبه فحاشی می پردازد به تعبیر این عده خالی شده وجامعه ! وخب بعد از این تخلیه جامعه مدتی از دست این فرد بی فرهنگ در امان است (البته این بحث در حوزه بحث روان شناسی وجامعه شناسیست می توانستم علمی تر بنویسم یا بعضی نظریه های اندیشمندان این حوزه را بنویسم اما خب در حال حاضر جنبه علمی بحث مطرج نیست!) جالب آنکه عده ای در کشور هم از این سیاست حمایت می کنند.
نقد سیاست مذکور
1- برطبق کدام تجربه فحاشی در یک مکان ودریک بازه باعث جلوگیری از فحاشی در خانه ، منزل ومحیط کار می شود آیا اجرای گناه طبق آموزه های شرعی باعث کاهش گناه می شود آیا گناه فحاشی در استادیوم کمتر از گناه فحاشی به دیگران در جامعه است.تنها نتیجه این سیاست انتقال فرهنگ فحاشی از استادیوم به چت رم ها ، جوامع فرهنگی ، درگیری بین هوادران باشگاه در خارج از محیط ورزش نیز تاثیر منفی بر کودکان و نوجوانانی که برای تماشای بازی به استادیوم می آیند.
2- این سیاست نه تنها بر طبق آموزه های اسلام نبوده وجایی در دین دارد بلکه مشابه سیاست غربی هاست . معتقدان به این شیوه رفتاری به همان سبک غربی ها که فواحش و هرزه ها را در یک گوشه در لب ساحل جمع کرده تا از جامعه دور کنند. در حالی که اولا آن جوانانی که به استادیوم می روند آن هرزه ها ی غربی نیستند بلکه امیدهای آینده کشور هستند در بین این جوانان از دانشجو گرفته تا دکتر مهندس از کسبه محترم وبا شعور گرفته تا فرهنگیان عزیز جای دارند . ثانیا این سیاست در غرب هم شکست خورده زیرا فرهنگ سکسی تا دل خانواده های غرب پیش رفته و مهار نشده ثالثا این طرح با خیلی از احکام و اعمال نظیر نماز جماعت که یکی از فلسفه هایش تاثیر آدم های نیک بر بد است تناقض دارد.
3-نکته جالب در مورد سیاستگذاران معتقد به این نظریه ؛آن است که این افراد نه امنیتی بوده نه نه انتظامی و نه ورزشی بلکه بدون آشنایی با مردم وجامعه چنین مسائلی را مطرح می کنند.
اما آن چه تماشا گران باید بدانند
این سرمایه های ورزش کشورمان بدانند که زیبایی ورزش به معرفت ، اخلاق وجوانمردیست نه فحاشی و توهین به ورزشکاران وخانواده هایشان . فحاشی کردن به تیم خودی یا حریف هیچ تاثیری در نتیجه بازی ندارد درست است که عده ای باید به هوارداران احترام بگذارند اما زیبایی ورزش را با الفاظ زشت خراب نکنید؟
نه بازیکنان ومربیان فوتبال گلادیاتورهای وحشی هستندکه به جان هم افتادند نه شما آن مردم بی دین روم باستان
نتیجه گیری وپیشنهادات
فحاشی در استادیوم نتیجه یک فرهنگ وباور غلط در سطح تماشگران اکه این باور غلط است که انشعاب یافته از فرهنگ غرب گرای ورزشکاران وتماشا گران غربیست فرهنگی که به جای اصلاح توسط عده ای حتی گسترش هم پیدا کردند فرهنگی خواسته نا خواسته به دل جامعه رسوخ پیدا کرد موجب بسیاری از بداخلاقی ها شد در این باره سعی وتلاش باید بران باشد تا با فرهنگ سازی و توجه به این نکته که ورزش وسیله هست نه هدف ورزش کاران ما باید به سمتی بروند که الگویشان علی (ع) باشد نه .....
انتهای پیام/
