نقدی متفاوت بر فیلم الـرّسـالة «محمّد رسول الله (ص)»
تاریخ انتشار : شنبه ۲۸ دی ۱۳۹۲ ساعت ۰۸:۱۴
وبلاگ "اشراق" نوشت:
در سینمای غرب (هالیوود)،حتّی درباره ی پیامبران بنی اسرائیلی همچون ابراهیم،اسحاق،لوط و حتّی موسی و سلیمان (علیهم السّلام) هم،پیامبری ابزار انذار،تبشیر و دعوت به حقّانیت و توحید نیست،بلکه ابزاری است برای نجاتِ یهود مظلوم و آواره و سکنا گزیدن در «سرزمین شیر و عسل» و به قدرت رسیدن پادشاهِ یهودی و تصرّف بیشتر سرزمین های اطراف؛سیاست هایی که اکنون برای صهیونیسم بین الملل،بت های مقدّسی هستند که هیچ بت دیگری را در کنار خود بر نمی تابند.
زرسالاران دنیا طلب یهودی،که هالیوود را هم در کنترل دارند،منافع خود را در ناحق جلوه دادن آخرین وحی پیامبرانه،یعنی اسلام می دانند و در چنین آثاری می کوشند با تحریف معنای وحی و کاهش منزلت پیامبران،پیامبر اسلام(ص) را هم،در همان خطِّ سادگی و تجربه ی شخصی قلمداد کنند.
گفتنی است گرچه اثری چون الرّسالة (محمّد رسول الله(ص)) نیز در هالیوود تولید شده،ولی کارگردان زیرک،متعهّد و مسلمان فیلم،مصطفی عقاد تلاش زیادی کرد که بر اساس روایت های اسلامی اهل سنّت و با تأیید «الأزهر مصر»،فیلمی برای اعتلای نام اسلام بسازد.حتّی تهیه کننده ی اصلی فیلم هم،دولت مسلمان «لیبی» بود.
گرچه در همین فیلم هم مسلمانان را افرادی خشن نشان داده اند.بازیگر نقش حمزه سیّدالشهدا،آنتونی کویین،نماد اقتدار بیرونی و خشونت است،نه نماد اقتدار درونی و اندیشمندانه.کویین با تیپ ویژه ای که دارد،در فیلم های سرخ پوستی بازی می کرده است1 و محوریّت او در فیلم،نقش منطق و معرفت پیامبر را کم رنگ تر کرده است.این تصویر از اسلام،مورد پسند شرق شناسان یهودی و طبق سخنان آنان است.
عقاد به راحتی می توانست با بازی گردانی قوی تری،چند شخصیّت علمی و فرهنگی صدر اسلام را هم به نمایش بگذارد که چهره ی جامع تری از اسلام ارائه شود.منطق،معرفت،صبر و سپس شمشیر در برابر زورگویان.
نقد دیگر بر این اثر هالیوودی،این است که در این فیلم،هیچ خبری از جنگ های مسلمانان با یهودیان نیست و آزار یهودیان «مدینه» نسبت به شخص پیامبر سانسور شده است تا خلاف یهود و صهیونیسم نباشد؛زیرا به گفته ی خود عقاد:
«در هالیوود همه چیز،حتّی سوژه هم کنترل می شود...همه کاره تولید کنندگان و تأمین کنندگان مالی،صهیونیست هستند که هرگز اجازه ی مطرح کردن سوژه ی چنین کاری را هم،به کارگردان نمی دهند».2
در تاریخ می خوانیم که جنگ های بنی نضیر،بنی المصطلق،بنی قینقاع و خیبر مستقیماً با یهودیان بود،ولی این فیلم،حولِ جنگ های بدر و احد و فتح «مکّه» است.بنابراین این اثر از مثلّث شیطانی که بر ضدّ اسلام به هماهنگی رسیده بود،یعنی مشرکان و یهودیان و منافقان(غاصبان)3 فقط به نفی مشرکان پرداخته است.مثل اینکه یهود و غاصبانِ منافق متّحد با یهود،هیچ دشمنی با پیامبر اعظم(ص) نداشته اند.
افزون بر این،فیلم ظاهراً به طور تعمّدی می کوشد نقش اصحاب اندیشه ورزی چون سلمان،مقداد،ابوذر و علی بن ابی طالب(ع) را کم رنگ کند.در عوض به اغراق،اطرافیان پیامبر را بلال و زید بن ثابت و چند شخصیّت گمنام معرّفی می کند.4
زید نیز به شکلی افراطی در فیلم دیده می شود.بسیار کم از علی(ع) بحث می شود.فقط در جنگی،یک شمشیر دو لبه در کادر دوربین می بینم که یادآور خشونت ها و جنگ طلبی های اوست،نه عقل و درایت و بازوی اسلام بودنش و نه «نهج البلاغه ی حکیمانه» و تاریخ پر افتخارش.
به گفته ی منتقدی:«بهتر بود نام این اثر سینمایی «زید بن ثابت» یا «بلال» باشد تا «محمّد رسول الله(ص).»!5 افزون بر این،به تبشیر و انذار و گفت و گوها و مناظره های حضرت،به مقدار اندکی در فیلم،توجّه شده است.
دلیل اسلام آوردن مسلمانان صدر اسلام و حقّانیتِ عرفان و اندیشه ی اسلامی را نمی توان در فیلم دید؛به گونه ای که در این فیلم،بیشتر شکوه بیرونی اسلام به کمک جنگ،نشان داده می شود نه اقتدار و حقّانیت تقکّر اسلامِ سیاسی – اجتماعی که داعیه دار اداره زندگی و حکومت آدمیان است.
این تحلیل،همان نقدی است که به فیلم های ده فرمان،کتاب آفرینش،پرنس مصر،مصائب مسیح،سلیمان و ملکه ی سبا و...نیز وارد است که به دلیل روحیه ی حس محور و تجربه گرای دوران مدرن و رواج اساطیر اومانیستی – صهیونیستی،در هالیوود حکم فرماست؛حتّی اگر فیلمی با سرمایه ی مسلمانان و با کارگردانی مسلمان متعهّدی چون عقاد،بخواهد از امکانات و بازیگران هالیوودی بهره ببرد.
البته انصاف این است که این فیلم در نشان دادن شکوه اسلام از زاویه ای،بسیار موفّق بود و تا حدّی توانست جلوی بعضی تبلیغات منفی را بگیرد.ظاهراً مصطفی عقاد،انسان متعهّدی بود که بیش از این نتوانست در هالیوود،کار کند.وی با زیرکی،صحنه های مناظره ی جعفر بن ابی طالب و نجاشی که مسیحی بود و تلاوت آیه های سوره ی مریم را مفصّل تر کار کرد تا بتواند بر مخاطبان غربی که بیشتر مسیحی هستند،تأثیر بگذارد.
به جاست که در این مرحله،از آثار پدید آمده در کشورمان،همچون مریم مقدّس و اصحاب کهف،مردان آنجلس،ملک سلیمان نبی نام ببریم و نگاه زیبا و جامع تر آنها به اولیای الهی را را بستاییم.برخی مسیحیان در کشورهای مسیحی،پس ازدیدن مریم مقدّس اعتراف کرده بودند که نگاه مسلمانان به اعوان مسیحیّت،زیباتر و غنی تر از مسیحیان است.
پی نوشت ها
* «الرّسالة» /the story of Islam The Message؛ مصطفی عقاد (Mostafa Eghad)،با سرمایه ی کشور «لیبی»؛با بازی آنتونی کویین در نقش حمزه سیّدالشّهدا و ایرنا پاپاس در نقش هند جگرخوار و با موسیقی متن ژار آهنگساز فرانسوی.
1- وحی و پیامبری با طعم هالیوودی،بخش اسلام هالیوودی در مواجهه با وحی پیامبری،همان؛«الرّسالة» تصویر گزینشی هالیوود از پیامبر اعظم(ص)،معصومه اسماعیلی،«چرا هالیوود پیامبران را مسخره می کند؟»،مجلّه «فرهنگ پویا»،دفتر پژوهش های فرهنگی قم،شهریور 1385،ش 1،ص 126.
2- مصاحبه با نادر طالب زاده با عنوان «اگر آوینی زنده بود،شمشیر می کشید» محمّد حسین بدری،مجلّه «سوره» در آدرس:www.iricap.com/magentry.asp?ID=4394
3- این تقسیم بندی منسجم را از این اثر گرفته ام:تبار انحراف (پژوهشی در دشمن شناسی تاریخی)،تحقیق و تدوین و نشر مؤسّسه مطالعات فرهنگی لوح و قلم،قم،چاپ اوّل،1383.
4- «آخرین فرستاده بر سر پرده ی نقره ای»،مریم صدرا،مجلّه «فرهنگ پویا»،دفتر پژوهش های فرهنگی قم،شماره 1،شهریور 1385،ص 118.
5- منبع پیشین.
منبع : مجموعه مطالعات فرهنگی(19) – اسطوره های صهیونیستی سینما – محمّد حسین فرج زاده.
انتهای پیام
در سینمای غرب (هالیوود)،حتّی درباره ی پیامبران بنی اسرائیلی همچون ابراهیم،اسحاق،لوط و حتّی موسی و سلیمان (علیهم السّلام) هم،پیامبری ابزار انذار،تبشیر و دعوت به حقّانیت و توحید نیست،بلکه ابزاری است برای نجاتِ یهود مظلوم و آواره و سکنا گزیدن در «سرزمین شیر و عسل» و به قدرت رسیدن پادشاهِ یهودی و تصرّف بیشتر سرزمین های اطراف؛سیاست هایی که اکنون برای صهیونیسم بین الملل،بت های مقدّسی هستند که هیچ بت دیگری را در کنار خود بر نمی تابند.
زرسالاران دنیا طلب یهودی،که هالیوود را هم در کنترل دارند،منافع خود را در ناحق جلوه دادن آخرین وحی پیامبرانه،یعنی اسلام می دانند و در چنین آثاری می کوشند با تحریف معنای وحی و کاهش منزلت پیامبران،پیامبر اسلام(ص) را هم،در همان خطِّ سادگی و تجربه ی شخصی قلمداد کنند.
گفتنی است گرچه اثری چون الرّسالة (محمّد رسول الله(ص)) نیز در هالیوود تولید شده،ولی کارگردان زیرک،متعهّد و مسلمان فیلم،مصطفی عقاد تلاش زیادی کرد که بر اساس روایت های اسلامی اهل سنّت و با تأیید «الأزهر مصر»،فیلمی برای اعتلای نام اسلام بسازد.حتّی تهیه کننده ی اصلی فیلم هم،دولت مسلمان «لیبی» بود.
گرچه در همین فیلم هم مسلمانان را افرادی خشن نشان داده اند.بازیگر نقش حمزه سیّدالشهدا،آنتونی کویین،نماد اقتدار بیرونی و خشونت است،نه نماد اقتدار درونی و اندیشمندانه.کویین با تیپ ویژه ای که دارد،در فیلم های سرخ پوستی بازی می کرده است1 و محوریّت او در فیلم،نقش منطق و معرفت پیامبر را کم رنگ تر کرده است.این تصویر از اسلام،مورد پسند شرق شناسان یهودی و طبق سخنان آنان است.
عقاد به راحتی می توانست با بازی گردانی قوی تری،چند شخصیّت علمی و فرهنگی صدر اسلام را هم به نمایش بگذارد که چهره ی جامع تری از اسلام ارائه شود.منطق،معرفت،صبر و سپس شمشیر در برابر زورگویان.
نقد دیگر بر این اثر هالیوودی،این است که در این فیلم،هیچ خبری از جنگ های مسلمانان با یهودیان نیست و آزار یهودیان «مدینه» نسبت به شخص پیامبر سانسور شده است تا خلاف یهود و صهیونیسم نباشد؛زیرا به گفته ی خود عقاد:
«در هالیوود همه چیز،حتّی سوژه هم کنترل می شود...همه کاره تولید کنندگان و تأمین کنندگان مالی،صهیونیست هستند که هرگز اجازه ی مطرح کردن سوژه ی چنین کاری را هم،به کارگردان نمی دهند».2
در تاریخ می خوانیم که جنگ های بنی نضیر،بنی المصطلق،بنی قینقاع و خیبر مستقیماً با یهودیان بود،ولی این فیلم،حولِ جنگ های بدر و احد و فتح «مکّه» است.بنابراین این اثر از مثلّث شیطانی که بر ضدّ اسلام به هماهنگی رسیده بود،یعنی مشرکان و یهودیان و منافقان(غاصبان)3 فقط به نفی مشرکان پرداخته است.مثل اینکه یهود و غاصبانِ منافق متّحد با یهود،هیچ دشمنی با پیامبر اعظم(ص) نداشته اند.
افزون بر این،فیلم ظاهراً به طور تعمّدی می کوشد نقش اصحاب اندیشه ورزی چون سلمان،مقداد،ابوذر و علی بن ابی طالب(ع) را کم رنگ کند.در عوض به اغراق،اطرافیان پیامبر را بلال و زید بن ثابت و چند شخصیّت گمنام معرّفی می کند.4
زید نیز به شکلی افراطی در فیلم دیده می شود.بسیار کم از علی(ع) بحث می شود.فقط در جنگی،یک شمشیر دو لبه در کادر دوربین می بینم که یادآور خشونت ها و جنگ طلبی های اوست،نه عقل و درایت و بازوی اسلام بودنش و نه «نهج البلاغه ی حکیمانه» و تاریخ پر افتخارش.
به گفته ی منتقدی:«بهتر بود نام این اثر سینمایی «زید بن ثابت» یا «بلال» باشد تا «محمّد رسول الله(ص).»!5 افزون بر این،به تبشیر و انذار و گفت و گوها و مناظره های حضرت،به مقدار اندکی در فیلم،توجّه شده است.
دلیل اسلام آوردن مسلمانان صدر اسلام و حقّانیتِ عرفان و اندیشه ی اسلامی را نمی توان در فیلم دید؛به گونه ای که در این فیلم،بیشتر شکوه بیرونی اسلام به کمک جنگ،نشان داده می شود نه اقتدار و حقّانیت تقکّر اسلامِ سیاسی – اجتماعی که داعیه دار اداره زندگی و حکومت آدمیان است.
این تحلیل،همان نقدی است که به فیلم های ده فرمان،کتاب آفرینش،پرنس مصر،مصائب مسیح،سلیمان و ملکه ی سبا و...نیز وارد است که به دلیل روحیه ی حس محور و تجربه گرای دوران مدرن و رواج اساطیر اومانیستی – صهیونیستی،در هالیوود حکم فرماست؛حتّی اگر فیلمی با سرمایه ی مسلمانان و با کارگردانی مسلمان متعهّدی چون عقاد،بخواهد از امکانات و بازیگران هالیوودی بهره ببرد.
البته انصاف این است که این فیلم در نشان دادن شکوه اسلام از زاویه ای،بسیار موفّق بود و تا حدّی توانست جلوی بعضی تبلیغات منفی را بگیرد.ظاهراً مصطفی عقاد،انسان متعهّدی بود که بیش از این نتوانست در هالیوود،کار کند.وی با زیرکی،صحنه های مناظره ی جعفر بن ابی طالب و نجاشی که مسیحی بود و تلاوت آیه های سوره ی مریم را مفصّل تر کار کرد تا بتواند بر مخاطبان غربی که بیشتر مسیحی هستند،تأثیر بگذارد.
به جاست که در این مرحله،از آثار پدید آمده در کشورمان،همچون مریم مقدّس و اصحاب کهف،مردان آنجلس،ملک سلیمان نبی نام ببریم و نگاه زیبا و جامع تر آنها به اولیای الهی را را بستاییم.برخی مسیحیان در کشورهای مسیحی،پس ازدیدن مریم مقدّس اعتراف کرده بودند که نگاه مسلمانان به اعوان مسیحیّت،زیباتر و غنی تر از مسیحیان است.
پی نوشت ها
* «الرّسالة» /the story of Islam The Message؛ مصطفی عقاد (Mostafa Eghad)،با سرمایه ی کشور «لیبی»؛با بازی آنتونی کویین در نقش حمزه سیّدالشّهدا و ایرنا پاپاس در نقش هند جگرخوار و با موسیقی متن ژار آهنگساز فرانسوی.
1- وحی و پیامبری با طعم هالیوودی،بخش اسلام هالیوودی در مواجهه با وحی پیامبری،همان؛«الرّسالة» تصویر گزینشی هالیوود از پیامبر اعظم(ص)،معصومه اسماعیلی،«چرا هالیوود پیامبران را مسخره می کند؟»،مجلّه «فرهنگ پویا»،دفتر پژوهش های فرهنگی قم،شهریور 1385،ش 1،ص 126.
2- مصاحبه با نادر طالب زاده با عنوان «اگر آوینی زنده بود،شمشیر می کشید» محمّد حسین بدری،مجلّه «سوره» در آدرس:www.iricap.com/magentry.asp?ID=4394
3- این تقسیم بندی منسجم را از این اثر گرفته ام:تبار انحراف (پژوهشی در دشمن شناسی تاریخی)،تحقیق و تدوین و نشر مؤسّسه مطالعات فرهنگی لوح و قلم،قم،چاپ اوّل،1383.
4- «آخرین فرستاده بر سر پرده ی نقره ای»،مریم صدرا،مجلّه «فرهنگ پویا»،دفتر پژوهش های فرهنگی قم،شماره 1،شهریور 1385،ص 118.
5- منبع پیشین.
منبع : مجموعه مطالعات فرهنگی(19) – اسطوره های صهیونیستی سینما – محمّد حسین فرج زاده.
انتهای پیام
