خـواهش گرگ از امـام محمـد باقر (علیـه‌السلام)
تاریخ انتشار : يکشنبه ۱۴ مهر ۱۳۹۲ ساعت ۰۸:۰۴
وبلاگ "جوان انقلابی" نوشت:
با هر گام روی زمین خشک، انگار جاده، جمع می شد، خانه ی خدا پیداتر.
با هر گام روی زمین، خاطره ای زنده می شد و آهی در گلویی پیدا.
گرم راه، گرم سخن های امام… راه را کوتاه می کرد.
ناگهان محمد (۱) ایستاد و رو به کوه کرد، زوزه ی ناله گونه ای به گوشش خورده بود…. گرگی از بالای کوه دوان دوان به سوی کاروان مکیان می آمد. از جان امام بیم ناک شد.
فریاد زد: گرگ می آید…
چشمش به چشمهای خالص و بی آلایش امام افتاد و یک لحظه از نگاه امام فهمید : « آرام باش پسر مسلم… در امانیم»
گرگ چنان می دوید که انگار دلداده ی خویش را میان صحرا دیده است… از زوزه های ملتمس و ناله های سوزناکش می شد فهمید به قصد زیارت آمده…
به پای امام که رسید، فرو افتاد… زوزه… زوزه… و امام با نگاهی مهربان او را خطاب قرار داد:
- همان چیزی که خواستی می شود.
گرگ با همان سرعت آمدن، رفت…
محمد رو به امام کرد… مثل همیشه آرام بود و صبور.
-اماما! چه گفت؟
-این گرگ می گفت جفتش در غاری از کوه در حال فارغ شدن است، بچه ای می آورد، دعا کنید خداوند کمکش کند که این کار بر او آسان شود و از نسلش کسی آزار رساننده به ائمه نباشد… من هم دعا کردم… او رفت.
امام این را گفت و شروع به رفتن کرد. نگاه محمد در جاپای او جا ماند.
امام، هر چند کوهی از مسئولیت بر شانه های پرتوانش بود،
اما؛
سبک می رفت. (۲)
پی نوشت :
۱٫محمد بن مسلم از یاران امام محمد باقر ( علیه السلام) و راوی این داستان بود. وی در سفری از مدینه تا مکه با امام همسفر بود.
۲٫از کتاب لا یوم کیومک یا اباعبدالله
انتهای پیام/
با هر گام روی زمین خشک، انگار جاده، جمع می شد، خانه ی خدا پیداتر.
با هر گام روی زمین، خاطره ای زنده می شد و آهی در گلویی پیدا.
گرم راه، گرم سخن های امام… راه را کوتاه می کرد.
ناگهان محمد (۱) ایستاد و رو به کوه کرد، زوزه ی ناله گونه ای به گوشش خورده بود…. گرگی از بالای کوه دوان دوان به سوی کاروان مکیان می آمد. از جان امام بیم ناک شد.
فریاد زد: گرگ می آید…
چشمش به چشمهای خالص و بی آلایش امام افتاد و یک لحظه از نگاه امام فهمید : « آرام باش پسر مسلم… در امانیم»
گرگ چنان می دوید که انگار دلداده ی خویش را میان صحرا دیده است… از زوزه های ملتمس و ناله های سوزناکش می شد فهمید به قصد زیارت آمده…
به پای امام که رسید، فرو افتاد… زوزه… زوزه… و امام با نگاهی مهربان او را خطاب قرار داد:
- همان چیزی که خواستی می شود.
گرگ با همان سرعت آمدن، رفت…
محمد رو به امام کرد… مثل همیشه آرام بود و صبور.
-اماما! چه گفت؟
-این گرگ می گفت جفتش در غاری از کوه در حال فارغ شدن است، بچه ای می آورد، دعا کنید خداوند کمکش کند که این کار بر او آسان شود و از نسلش کسی آزار رساننده به ائمه نباشد… من هم دعا کردم… او رفت.
امام این را گفت و شروع به رفتن کرد. نگاه محمد در جاپای او جا ماند.
امام، هر چند کوهی از مسئولیت بر شانه های پرتوانش بود،
اما؛
سبک می رفت. (۲)
پی نوشت :
۱٫محمد بن مسلم از یاران امام محمد باقر ( علیه السلام) و راوی این داستان بود. وی در سفری از مدینه تا مکه با امام همسفر بود.
۲٫از کتاب لا یوم کیومک یا اباعبدالله
انتهای پیام/
