اي كليدها به داد بچه هاي دهه شصت برسيد
تاریخ انتشار : شنبه ۱۷ خرداد ۱۳۹۳ ساعت ۱۱:۲۲
وبلاگ رهروان کوثر نوشت:
وقتي به دنيا آمديم جنگ بود و شرايط بخصوصش، خانواده هاي پر جمعيت و راضي به رزق روزي روزانه.
وقتي خواستيم به مدرسه برويم نظام آموزشي جديد و كلاس هاي دونوبته حتي پنج شنبه ها صبح ها و بعدازظهر ها، با اينكه سخت بود ولي خوش بوديم و خوشحال كه باسواد مي شديم خلاصه 5 سال دبستان رو گذرونديم رفتيم به راهنمايي، دبيرستان كه رسيديم با خبر شديم نظام اموزشي به سالي واحدي تغيير كرده اون هم تموم كرديم و ديپلم گرفتيم تا اينكه با سدي بزرگ مثل كنكور روبرو شديم حالا دوره اي بود كه هر كس ليسانس داشت باسواد بود و توي جامعه مي تونست سري بالا كنه.
داشتم مي گفتم كنكور واقعا كنكور بود مگه مي شد به راحتي قبول شد البته اوايل دو مرحله بود ولي بعد يك مرحله اي شد مثل الان نبود كه التماس مي كنند بابا بياييد صندلي هاي خالي زياد داريم فكر كن كسي قبول نمي شد مخصوصا اگه پسر بود سربازي اونهم كجا بستگي به شانسش، رو شاخش بود
خلاصه كنكور هم گذرونديم حالا وقت چي بود بريم سر كار ، خونه بخريم ناگهان كشور تحريم شد و بادا بادا گراني اومد مهمتر مگه كار مي دادند اول مدرك ليسانس ارزشي نداشت بايد فوق داشته باشي دوم بايد آزمون بدي سوم توي آزمون كه اصولا بيشتر از يك نفر قبول نمي توني بشي سوم اگه قبول شدي بايد بري مصاحبه چهارم توي مصاحبه بايد مطمئن بشي كه قبل از تو كسي سر شغل شريفت نشسته باشه و بالاخره بايد منتظر خبر باشي شايد امروز شايد يه ماه شايد يهسال ديگه در اخر هم سر پايين به خونه برمي گردي و به جيب بابا نگاه مي كني كه آيا مي تونه كاري كنه تا تو سر وسامون بگيري يا نه
و اما حالا خيلي هامون ازدواج كرديم و داريم يه جورايي يه كار موقت وصحبمونو به شب مي رسونيم خيلي هامون داريم هنوز درس مي خونيم بلكه به جايي كه مي خواهيم برسيم خيلي هامون مدركمون گرفتيم درب به در دنبال يه كاريم تا بتونيم زندگي تشكيل بديم ولي چه كاري اي كليدها چرا ديگه از آگهي هاي استخدامي خبري نيست چرا وزارتخانه اي كه اسمش جوانان هست كاري براي جوانان نمي كنه باور كنيد كه مشكل اقتصادي و جمعيتي كشور به دست همين جوانان ها ميتونه حل بشه پس اي كليدها به داد بچه هاي دهه شصت برسيد..........
وقتي به دنيا آمديم جنگ بود و شرايط بخصوصش، خانواده هاي پر جمعيت و راضي به رزق روزي روزانه.
وقتي خواستيم به مدرسه برويم نظام آموزشي جديد و كلاس هاي دونوبته حتي پنج شنبه ها صبح ها و بعدازظهر ها، با اينكه سخت بود ولي خوش بوديم و خوشحال كه باسواد مي شديم خلاصه 5 سال دبستان رو گذرونديم رفتيم به راهنمايي، دبيرستان كه رسيديم با خبر شديم نظام اموزشي به سالي واحدي تغيير كرده اون هم تموم كرديم و ديپلم گرفتيم تا اينكه با سدي بزرگ مثل كنكور روبرو شديم حالا دوره اي بود كه هر كس ليسانس داشت باسواد بود و توي جامعه مي تونست سري بالا كنه.
داشتم مي گفتم كنكور واقعا كنكور بود مگه مي شد به راحتي قبول شد البته اوايل دو مرحله بود ولي بعد يك مرحله اي شد مثل الان نبود كه التماس مي كنند بابا بياييد صندلي هاي خالي زياد داريم فكر كن كسي قبول نمي شد مخصوصا اگه پسر بود سربازي اونهم كجا بستگي به شانسش، رو شاخش بود
خلاصه كنكور هم گذرونديم حالا وقت چي بود بريم سر كار ، خونه بخريم ناگهان كشور تحريم شد و بادا بادا گراني اومد مهمتر مگه كار مي دادند اول مدرك ليسانس ارزشي نداشت بايد فوق داشته باشي دوم بايد آزمون بدي سوم توي آزمون كه اصولا بيشتر از يك نفر قبول نمي توني بشي سوم اگه قبول شدي بايد بري مصاحبه چهارم توي مصاحبه بايد مطمئن بشي كه قبل از تو كسي سر شغل شريفت نشسته باشه و بالاخره بايد منتظر خبر باشي شايد امروز شايد يه ماه شايد يهسال ديگه در اخر هم سر پايين به خونه برمي گردي و به جيب بابا نگاه مي كني كه آيا مي تونه كاري كنه تا تو سر وسامون بگيري يا نه
و اما حالا خيلي هامون ازدواج كرديم و داريم يه جورايي يه كار موقت وصحبمونو به شب مي رسونيم خيلي هامون داريم هنوز درس مي خونيم بلكه به جايي كه مي خواهيم برسيم خيلي هامون مدركمون گرفتيم درب به در دنبال يه كاريم تا بتونيم زندگي تشكيل بديم ولي چه كاري اي كليدها چرا ديگه از آگهي هاي استخدامي خبري نيست چرا وزارتخانه اي كه اسمش جوانان هست كاري براي جوانان نمي كنه باور كنيد كه مشكل اقتصادي و جمعيتي كشور به دست همين جوانان ها ميتونه حل بشه پس اي كليدها به داد بچه هاي دهه شصت برسيد..........
