هیچ کس جز تو نخواهد آمد!
تاریخ انتشار : چهارشنبه ۲۳ مرداد ۱۳۹۲ ساعت ۱۱:۴۶
وبلاگ فانوس90 نوشت:
موفق و خوشبخت زندگی کردن خیلی سخت و دردسر سازه!
اگر نخوای فرمول هاش رو پیدا کنی... براش وقت بگذاری... تمرین کنی... راه حل ها رو پیدا کنی و باز تمرین کنی که خوب یاد بگیری و استمرار بدی........
این که بگی "من همین ام که هستم" فقط دور انداختن بار مسئولیت تغییره... فکر نکن با همین یک کلمه دنیا راحت الحلقومی می شه و از گلوت پایین می ره و همه دست از سرت بر می دارن و دیگران هم به دل تو راه میان.
"من همین ام که هستم" یعنی دیکتاتوری کامل روان حیوانی بر عقل انسان. یعنی قبول شکست و به روی خود نیاوردن. یعنی حتی اگر بدونم کارم اشتباهه و همین جوری درجا بزنم سعی نمی کنم یک کم بایستم... فکر کنم یا مشورت کنم و بعد خود رو تغییر بدم!
دنیا هم تا دلم بخواد برام ماسک و نقاب تهیه کرده. زحمت و هزینه ای هم که نداره...تهیه می کنم و به صورت می زنم و بعد اول خودم و بعد دیگران رو بازی می دم.
از بین این بازیگرها، روشن فکرها و قلم به دستا -از جمله خودم!- قلم به دست می گیرن و به نام کلمات زیبا در قالب نویسندگی به دنیا و سرنوشت و زمین و زمان نق می زنن!! از بدبختی و بی عدالتی و سیاهی و جهالت داد سخن می دن...
بعضی دیگه کارهای دیگه... از بغض و گوشه نشینی و گریه و غیبت و ... گرفته تا خشم و فریاد و زد و خورد و سیگار و اینترنت و اعتیاد به رابطه ی عاطفی و جنسی و بازی های کامپیوتری.........خلاصه به قدر کافی عوامل و راه های فرار از خود هست... با ماسک های متفاوت زشت و زیبا.
می دونی چرا اکثر ما انسان ها "شاد" نیستیم؟
چون شاد بودن بهای سنگینی داره! شاد بودن یعنی کنده شدن از وابستگی ها و دلبستگی ها...
شاد بودن یعنی صبح زود از رختخواب گرم بلند شدن و کار کردن.
یعنی غر نزدن
یعنی ورزش کردن.
یعنی داد نزدن
یعنی فکر کردن و طبق فکر و منطق کار کردن.
یعنی دعا کردن.
یعنی آیین داشتن.
یعنی طبق دل و هوس رفتار نکردن!
یعنی رسیدگی به سه بعد جسم و روان و روح.
یعنی ............ خیلی چیزای دیگه...
خوب مسلمه همه ی این ها زحمت داره. همه ی این ها یعنی دست از خودخواهی بکش و دست از تنبلی بردار...
یعنی منتظر نباش کسی بیاد نازت رو بکشه و محبتی که خودت از خودت دریغ کردی رو بهت بده.
یعنی منتظر فردا نباش... فردا با دستای خود تو ساخته می شه... خوب این خیلی حرفه! قطعا سخته...
این یعنی همه ی حباب های توخالی و الکی رو دور ریختن...و وارد یک دنیای واقعی شدن.
این یعنی تسلیم واقعیت شدن.. یعنی شاید... مسلمان شدن!
موفق و خوشبخت زندگی کردن خیلی سخت و دردسر سازه!
اگر نخوای فرمول هاش رو پیدا کنی... براش وقت بگذاری... تمرین کنی... راه حل ها رو پیدا کنی و باز تمرین کنی که خوب یاد بگیری و استمرار بدی........
این که بگی "من همین ام که هستم" فقط دور انداختن بار مسئولیت تغییره... فکر نکن با همین یک کلمه دنیا راحت الحلقومی می شه و از گلوت پایین می ره و همه دست از سرت بر می دارن و دیگران هم به دل تو راه میان.
"من همین ام که هستم" یعنی دیکتاتوری کامل روان حیوانی بر عقل انسان. یعنی قبول شکست و به روی خود نیاوردن. یعنی حتی اگر بدونم کارم اشتباهه و همین جوری درجا بزنم سعی نمی کنم یک کم بایستم... فکر کنم یا مشورت کنم و بعد خود رو تغییر بدم!
دنیا هم تا دلم بخواد برام ماسک و نقاب تهیه کرده. زحمت و هزینه ای هم که نداره...تهیه می کنم و به صورت می زنم و بعد اول خودم و بعد دیگران رو بازی می دم.
از بین این بازیگرها، روشن فکرها و قلم به دستا -از جمله خودم!- قلم به دست می گیرن و به نام کلمات زیبا در قالب نویسندگی به دنیا و سرنوشت و زمین و زمان نق می زنن!! از بدبختی و بی عدالتی و سیاهی و جهالت داد سخن می دن...
بعضی دیگه کارهای دیگه... از بغض و گوشه نشینی و گریه و غیبت و ... گرفته تا خشم و فریاد و زد و خورد و سیگار و اینترنت و اعتیاد به رابطه ی عاطفی و جنسی و بازی های کامپیوتری.........خلاصه به قدر کافی عوامل و راه های فرار از خود هست... با ماسک های متفاوت زشت و زیبا.
می دونی چرا اکثر ما انسان ها "شاد" نیستیم؟
چون شاد بودن بهای سنگینی داره! شاد بودن یعنی کنده شدن از وابستگی ها و دلبستگی ها...
شاد بودن یعنی صبح زود از رختخواب گرم بلند شدن و کار کردن.
یعنی غر نزدن
یعنی ورزش کردن.
یعنی داد نزدن
یعنی فکر کردن و طبق فکر و منطق کار کردن.
یعنی دعا کردن.
یعنی آیین داشتن.
یعنی طبق دل و هوس رفتار نکردن!
یعنی رسیدگی به سه بعد جسم و روان و روح.
یعنی ............ خیلی چیزای دیگه...
خوب مسلمه همه ی این ها زحمت داره. همه ی این ها یعنی دست از خودخواهی بکش و دست از تنبلی بردار...
یعنی منتظر نباش کسی بیاد نازت رو بکشه و محبتی که خودت از خودت دریغ کردی رو بهت بده.
یعنی منتظر فردا نباش... فردا با دستای خود تو ساخته می شه... خوب این خیلی حرفه! قطعا سخته...
این یعنی همه ی حباب های توخالی و الکی رو دور ریختن...و وارد یک دنیای واقعی شدن.
این یعنی تسلیم واقعیت شدن.. یعنی شاید... مسلمان شدن!
