الفبای زندگی مرزبانی
تاریخ انتشار : چهارشنبه ۲۰ فروردين ۱۳۹۳ ساعت ۱۱:۲۱
وبلاگ اینجا زاهدان دروازه شهدا نوشت:
«بابا نان داد»، شنیدن این جمله همه ما را به یاد مدرسه و دستهای گرم و پرمحبت پدر میاندازد پدرانی زمینی از جنس آسمان که هرگاه دلمان هوای پرواز میکند بوسه ای بر دستان تلاشگر آنها میزنیم اما «امید رضا» که تنها 35 روز از تولدش میگذرد، شاید دیگر با این جمله غریبگی کند و شاید دیگر پدری نباشد که بر دستانش بوسه بزند و چه سخت است تماشای چهره او که چندسال دیگر زمانی که به مدرسه برود و معلم بگوید فردا با پدرت بیا اما ...
«آن مرد آمد»، توصیف گوشه نشینی و اشکهای شبانه روزی زنی که این روزها در برزخ بودن یا نبودن همسرش شب را به صبح میرساند از عهده هیچ قلمی برنمیآید. خانم نظام دوست هم شاید آخرین جمله الفبای زندگی شوهر مرزبانش را با جمله «آن مرد هرگز نیامد» تغییر دهد و شاید الفبای زندگی، جور دیگری برایش دیکته شود ولی هنوز امیدوار است، امید به برگشت پشتوانه زندگیش.
و اما مادر او هم شاید به ذهنش خطور نمیکرد که در بزرگسالی در دو دلی پوشیدن رخت سیاه فرزندش بماند، فرزندی که یک روز میگوید آسمانی شده و روز دیگر در انتظار پرواز.
مادر مرزبان غیور سیستانی «جمشید دانایی فر» این روزها نگاهش بر در است و دستش به آسمان و قلبش در کنار فرزند گمنامش، فرزندی که این روزها تنها امید شنیدن مجدد صدایش او را سرپاه نگه داشته است امروز شاید حال و هوای مادر «بهروز صبوری» را دارد که سالها تنها با قاب عکس پسرش گذران عمر کرد.
آری، کتاب درس خانواده دانایی فر نیز این گونه تألیف شده است اما هنوز به پایان نرسیده و هنوز روزنههای امید در دلشان وجود دارد که ای کاش تمام این شایدها غلط از کار در بیاید و شاهد ورق ورق شدن اینگونه کتاب زندگیشان نباشند.
شاید زاهانی، نظامی، تیموری و حضرتیها دیگر برای نوشتن انشاء «تعطیلات عید خود را چگونه گذراندید» آسوده خاطر باشند و دیگر احتیاجی به فکر کردن نداشته باشند چون یک دنیا میداند که این 4 مرزبان، نوروز خود را چگونه گذراندهاند.
مرزبانان رنج دیده ایران اسلامی، انشای نانوشته شما از بیست 100 گرفت و مُهر صدآفرینی به اعتبار 75 میلیون ایرانی بر آن زده شد.
و اما حرف آخر با بانیان ایجاد این همه دل آشفتگی؛
به خوبی میدانید آنچه که داعیه خود به عنوان «دفاع از حقوق اهل سنت» بیان میکنید خام و پوشالی است چرا که علمای اهل سنت هم این اقدامات شما را حرام اعلام کردهاند. پس چرا در برابر فریادهای علما، بزرگان و مردم بلوچ و اهل سنت سکوت کرده و دست از جنایت برنمیدارید؟ مگر جمشید دانایی فر تنها مأمور حفاظت از جان مردمان شیعه بود؟
هرچند که میدانید اما دوباره تکرار میکنیم که در مملکت اسلامی ایران شیعه و سنی با هم برابر و برادر هستند و هیچ اجحاف و ظلمی به گروهی خاص نمیشود و آن مرزبانی که هنوز وضعیت حیاتیاش در ابهام است مرزبان ایران در استان سیستان و بلوچستان است. پس تا اوضاع زندگیتان از این برتر نشده فکری به حال پایانی مناسب برای کتاب زندگیتان باشید.
«بابا نان داد»، شنیدن این جمله همه ما را به یاد مدرسه و دستهای گرم و پرمحبت پدر میاندازد پدرانی زمینی از جنس آسمان که هرگاه دلمان هوای پرواز میکند بوسه ای بر دستان تلاشگر آنها میزنیم اما «امید رضا» که تنها 35 روز از تولدش میگذرد، شاید دیگر با این جمله غریبگی کند و شاید دیگر پدری نباشد که بر دستانش بوسه بزند و چه سخت است تماشای چهره او که چندسال دیگر زمانی که به مدرسه برود و معلم بگوید فردا با پدرت بیا اما ...
«آن مرد آمد»، توصیف گوشه نشینی و اشکهای شبانه روزی زنی که این روزها در برزخ بودن یا نبودن همسرش شب را به صبح میرساند از عهده هیچ قلمی برنمیآید. خانم نظام دوست هم شاید آخرین جمله الفبای زندگی شوهر مرزبانش را با جمله «آن مرد هرگز نیامد» تغییر دهد و شاید الفبای زندگی، جور دیگری برایش دیکته شود ولی هنوز امیدوار است، امید به برگشت پشتوانه زندگیش.
و اما مادر او هم شاید به ذهنش خطور نمیکرد که در بزرگسالی در دو دلی پوشیدن رخت سیاه فرزندش بماند، فرزندی که یک روز میگوید آسمانی شده و روز دیگر در انتظار پرواز.
مادر مرزبان غیور سیستانی «جمشید دانایی فر» این روزها نگاهش بر در است و دستش به آسمان و قلبش در کنار فرزند گمنامش، فرزندی که این روزها تنها امید شنیدن مجدد صدایش او را سرپاه نگه داشته است امروز شاید حال و هوای مادر «بهروز صبوری» را دارد که سالها تنها با قاب عکس پسرش گذران عمر کرد.
آری، کتاب درس خانواده دانایی فر نیز این گونه تألیف شده است اما هنوز به پایان نرسیده و هنوز روزنههای امید در دلشان وجود دارد که ای کاش تمام این شایدها غلط از کار در بیاید و شاهد ورق ورق شدن اینگونه کتاب زندگیشان نباشند.
شاید زاهانی، نظامی، تیموری و حضرتیها دیگر برای نوشتن انشاء «تعطیلات عید خود را چگونه گذراندید» آسوده خاطر باشند و دیگر احتیاجی به فکر کردن نداشته باشند چون یک دنیا میداند که این 4 مرزبان، نوروز خود را چگونه گذراندهاند.
مرزبانان رنج دیده ایران اسلامی، انشای نانوشته شما از بیست 100 گرفت و مُهر صدآفرینی به اعتبار 75 میلیون ایرانی بر آن زده شد.
و اما حرف آخر با بانیان ایجاد این همه دل آشفتگی؛
به خوبی میدانید آنچه که داعیه خود به عنوان «دفاع از حقوق اهل سنت» بیان میکنید خام و پوشالی است چرا که علمای اهل سنت هم این اقدامات شما را حرام اعلام کردهاند. پس چرا در برابر فریادهای علما، بزرگان و مردم بلوچ و اهل سنت سکوت کرده و دست از جنایت برنمیدارید؟ مگر جمشید دانایی فر تنها مأمور حفاظت از جان مردمان شیعه بود؟
هرچند که میدانید اما دوباره تکرار میکنیم که در مملکت اسلامی ایران شیعه و سنی با هم برابر و برادر هستند و هیچ اجحاف و ظلمی به گروهی خاص نمیشود و آن مرزبانی که هنوز وضعیت حیاتیاش در ابهام است مرزبان ایران در استان سیستان و بلوچستان است. پس تا اوضاع زندگیتان از این برتر نشده فکری به حال پایانی مناسب برای کتاب زندگیتان باشید.
