علت تأثیر نکردن کلام حق
تاریخ انتشار : چهارشنبه ۱۳ شهريور ۱۳۹۲ ساعت ۰۸:۵۱
وبلاگ معراج آسمانی نوشت : امام باقر(ع) نسبت به جماعتی که امام آنها را موعظه می‌کرد و آنها وقعی به کلام امام نمی‌گذاشتند و با بی‌اعتنایی گوش می‌دادند و این در واقع اهانت به کلام خدا و بی‌اعتنایی به احکام خدا بود که امام را به خشم آورد
و خطاب تندی به آنها کرد و فرمود: اگر گوشه‌ای از سخنان من به گوش زنده‌دلی می‌نشست، از غصه می‌مرد. شما مگر تخته چوب‌های تکیه بر دیوار داده شده هستید که از شنیدن سخنان من تکان نمی‌خورید؟
امام باقر(ع) نسبت به جماعتی که امام آنها را موعظه می‌کرد و آنها وقعی به کلام امام نمی‌گذاشتند و با بی‌اعتنایی گوش می‌دادند و این در واقع اهانت به کلام خدا و بی‌اعتنایی به احکام خدا بود که امام را به خشم آورد و خطاب تندی به آنها کرد و فرمود: اگر گوشه‌ای از سخنان من به گوش زنده‌دلی می‌نشست، از غصه می‌مرد. شما مگر تخته چوب‌های تکیه بر دیوار داده شده هستید که از شنیدن سخنان من تکان نمی‌خورید؟ آنگاه امام در ادامه سخن فرمود:
«ویلک انما انت لص من لصوص الذنوب» وای بر تو ای آدمیزاد! تو دزدی از دزدان گناه هستی.
(همان‌گونه که دزد در کمین نشسته تا دستبردی به متاع گرانبهایی از طلا و جواهرات بزند، تو هم در کمین نشسته‌ای که صحنه گناه و معصیتی از طریقی پیش آید و تو بی‌درنگ دست به ارتکاب آن بزنی)
همین که در وجودت شهوتی پیدا شد و فرصت گناهی پیش آمد، شتابان سوی آن می روی و آنچنان بی‌پروا دست به ارتکاب آن می‌زنی که گویی تو در مرئی و منظر خدا نیستی و خدا تو را نمی‌بیند و گویی که خدا در کمین تو نمی‌باشد.(1)
ــــــــــــــــــــــــ
1- تحف‌العقول، ص291
و خطاب تندی به آنها کرد و فرمود: اگر گوشه‌ای از سخنان من به گوش زنده‌دلی می‌نشست، از غصه می‌مرد. شما مگر تخته چوب‌های تکیه بر دیوار داده شده هستید که از شنیدن سخنان من تکان نمی‌خورید؟
امام باقر(ع) نسبت به جماعتی که امام آنها را موعظه می‌کرد و آنها وقعی به کلام امام نمی‌گذاشتند و با بی‌اعتنایی گوش می‌دادند و این در واقع اهانت به کلام خدا و بی‌اعتنایی به احکام خدا بود که امام را به خشم آورد و خطاب تندی به آنها کرد و فرمود: اگر گوشه‌ای از سخنان من به گوش زنده‌دلی می‌نشست، از غصه می‌مرد. شما مگر تخته چوب‌های تکیه بر دیوار داده شده هستید که از شنیدن سخنان من تکان نمی‌خورید؟ آنگاه امام در ادامه سخن فرمود:
«ویلک انما انت لص من لصوص الذنوب» وای بر تو ای آدمیزاد! تو دزدی از دزدان گناه هستی.
(همان‌گونه که دزد در کمین نشسته تا دستبردی به متاع گرانبهایی از طلا و جواهرات بزند، تو هم در کمین نشسته‌ای که صحنه گناه و معصیتی از طریقی پیش آید و تو بی‌درنگ دست به ارتکاب آن بزنی)
همین که در وجودت شهوتی پیدا شد و فرصت گناهی پیش آمد، شتابان سوی آن می روی و آنچنان بی‌پروا دست به ارتکاب آن می‌زنی که گویی تو در مرئی و منظر خدا نیستی و خدا تو را نمی‌بیند و گویی که خدا در کمین تو نمی‌باشد.(1)
ــــــــــــــــــــــــ
1- تحف‌العقول، ص291
