گاهی با خود می اندیشم که وجود این همه شبکه های فارسی زبان که در خارج از کشور هدایت، بودجه بندی و مدیریت می شوند برای چیست؟ دلی که برای ما می سوزد از کجای این کره خاکی می تپد و برای چه می تپد؟

سوال های زیادی در ذهن من پرورش یافته که برای خودم بی پاسخ مانده اند، سوال هایی که مثل خوره بر بدنم افتاده است.

ماهواره، این کلمه ای است که شاید خیلی از ما شنیده ایم، بشقاب هایی فلزی و بزرگ که به آنها "دیش" می گویند و گاها کوچک که با نصب دستگاه هایی از آن طرف دنیا برای ما صوت و تصویر می فرستند.

وقتی به مدیریت این گونه شبکه ها فکر می کنم ، با خود می گویم چرا باید این همه هزینه و وقت انسان ها صرف نمایش اینگونه تصاویر و ارسال این امواج به سراسر دنیا شود.

شاید پاسخش برای خیلی از ماها عادی به نظر برسد، مثلا امروزه دنیای ارتباطات است، یا اینکه تکنولوژی پیشرفت داشته و از این دست پاسخ ها که در نظر اول به ذهن می رسد.

این وسیله ارتباط جمعی که بنیان آن از سوی جهان غرب شکل گرفته است گاهی اخبار و برنامه های علمی و آموزنده ای را در بردارد، مثلا مخاطبین را با دنیای اطراف، علم، تکنولوژی ، علوم روز پزشکی و حوزه سلامت و... آشنا می سازد.

اما سوال اینجاست که همه ی این برنانه های تحت لوای این شبکه ها و یا اینگونه برنامه های قرار دارد؟

یا اینکه گاها در غالب این گونه برنامه ها اهداف خود را پیاده سازی و به ذهن آماده و کنجکاو جوانان تزریق می کنند؟

شاید افرادی که به صورت صددرصد با این پدیده مخالفت می کنند می گویند که این وسیله اصلا به درد خانواده ها نمی خورد ، آنها بر این عقدیه اند که بنیان خانواده را همین ماهواره به هم میزند.

این افراد همچنین می گویند، که ماهواره غیرت، عزت، مهربانی اهالی خانه ، احترام و خیلی چیزهای دیگر جامعه اسلامی را هدف گرفته است.

این وسیله با استفاده از ترفندهای مختلف و زیبا سازی برخی رفتارهای ناپسند در جوامع اسلامی و متمدن مثل روابط زناشویی،هم جنس گرایی، رابطه های جنسی قبل از ازدواج ، عادی جلوه دادن روابط زن و مرد متاهل، دوستی های قبل از محرمیت، خدشه دار کردن جلوه اسلام در ذهن جوانان، خشونت و خیلی چیزهای دیگر سعی در این دارد که بنیان خانواده های را بر هم بزند.

برخی دیگر نیز بر این عقیده اند که ماهواره وسیله خوبی است و می شود از آن به طرق مثبت نیز استفاده کرد و هر کس باید خودش جنبه داشته باشد.

گاها از این افراد شنیده می شود که می گویند، مگر ما عقل نداریم که ما را منع می کنند و فکر می کنند که نباید از این وسیله های استفاده کرد؟

آنها گاهی اوقات با قفل کردن یا مخفی کردن برخی شبکه های نامتعارف ماهواره ای بر این عقیده هستند که از این طریق از جوانان خود محافظت می کنند.

گاهی اوقات افرادی مشاهده می شوند که صددرصد موافق استفاده از این وسیله هستند و می گویند که آزادانه باید هر کاری را انجام داد، خانواده ها و جوانان نیز باید خودشان بد و بدتر را تشخصی دهند.

و اینکه دختر و پسر خودشان عقل و هوش دارند و می توانند تصمیم بگیرند.

حال در پاسخ این افرادی که در مورد استفاده از ماهواره سخن می گویند و از عقل کل بودنشان مطمئن هستند این پاسخ به نظر می رسد که اگر ما عقل داریم و این صحنه ها را مشاهده می کنیم آیا آنها از این ابزار غافل هستند؟ و یا عقل ندارند؟ مطمئنا کسانی که این شبکه ها را برپا کرده اند، عقل ، برنامه ، هزینه ، هدف و همه ی جوانب را مد نظر قرار داده اند.

در پاسخ به آن صدرصدی های موافق نیز اینگونه می شود گفت که اگر این چنین است یک چاقوی بُرنده را در دستان فرزندتان قرار دهید و بگذارید خودش تصمیم بگیرد، یا اینکه آنها را لب یک پرت گاه قرار دهید و بگذارید که خودشان راه را پیدا کنند، آیا اینگونه سزاوار است؟

روی پشت بام خانه ای که ماهواره را با سایبانی پوشانده بودند، و یا آن طرف تر چندین بشقاب یا همان دیش برای استفاده وجود داشت همه ی این ها برای چیست؟

فردی می گفت: سایبان غیرتمان کجا رفته است که روی این وسیله مخرب سایبان گذاشته ایم؟

پیرمرد خسته ای که از زمین کشاورزی خود بازمی گشت وسیله کشاورزی را به من نشان داد و گفت: این هم دقیقا مثل ماهواره عمل می کند تمام زمین را به هم میزند و خاک آن را زیر و رو می کند و هیچ کجای زمین را بدون دست خوردن باقی نمی گذارد! با تعجب به آن نگریستم و دیدم که اتفاقا خیلی شبیه به ماهواره بود.

نویسنده هیچ گونه قضاوتی در زمینه استفاده و عدم استفاده از ماهواره ندارد و قضاوت را برعهده خود مخاطبین قرار می دهد، فقط با تحقیق میدانی بر این سوالات و جواب ها رسیده و آنها را به ذهن شفاف و به دور از حب و بقض شما واگذار کرده است.

بیایید به جوانانمان و آرزوهایی که برای آنها داریم بیشتر فکر کنیم.