تاریخ انتشار : يکشنبه ۱۸ خرداد ۱۳۹۳ ساعت ۰۷:۲۷

وبگاه "پایگاه قرآنی عترت" نوشت:همگی واقفید که قرآن به عنوان کلام الهی،ثقیل ترین سخن در معنی ودر عین حال آسان ترین سخن برای درک است.و حال که تمامی مشکلات امت اسلام از گناه در جوامع است،امر به معروف تنها راه علاج است.بی شک همگی راه امر به معروف و نهی از منکر از راه سخن و زبان را برنده تر و کاراتر میدانید.پس سخن ما که در برابر سخن خدا هیچ است اثری بس کمتر از آن بر شنونده میگذارد.پس اگر قرآن به درستی در جوامع منتشر و ترویج گردد،مشکلاتی کمتر و در نتیجه جامعه ای سالم تر و پویاتر خواهیم داشت.چیزی که بزرگان دین و علمای ما هم بر آن تاکید داشته اند.در این وضعیت مشکلاتی سر راه ترویج فرهنگ قرآنی وجود دارد که از بنیان رشته های ترویج این کتاب آسمانی است.و ریشه های این موانع در داخل نظام ترویجاست.
در ابتدا مشکلی بس عظیم که بارها سبب شده که بنده از قرآن دست بردارم.و مطمئنم بارها برای جوانانی که با قرآن سروکار داشته اند پیش آمد کرده است.منظورم غرور در بین برخی اساتید قرآن است.این غرور در مواجهه با قرآن آموزان اندک پایین تر از این اساتید جلوه گر میگردد.در این حالت که روبه رویی فرد با عده ای قرآن آموز- که سخنانی به مراتب کمتر از خود فرد در رابطه با اصول آواشناسی و سبک شناسی شنیده اند-به وجود می آید،فرد به بیان سخنان و مفاهیمی بس سنگین برای نوجوانان میپردازد که این سخنان باعث سخت انگاشتن راه آموزش از نظر قرآن آموزان جوان و نوجوان میگردد. البته این بیانات جز ثقل درک،اندکی تحقیر و گاهی هم نومیدی را برای قرآن آموزان به دنبال دارد.و این روشی است که در اکثر شهرهای کوچک دیده میشود و باعث دوری نسل های جدید از قرآن و در پی آن دوری جامعه از قرآن و فرهنگ اسلامی رخ میدهد.مانعی دیگر که در بحث ترویج قرآن در جامعه ی ما وجود دارد،محفل گرایی و گروه گرایی است که به صورت مرسوم در بین قرآن آموزان بوده و الآن هم وجود دارد ولی از نظر جامعه شناسان این محفل گرایی نه تنها سبب جذب افرادنمیشود،بلکه باعث دوری آنها از قرآن میشود.به گونه ای این سخن درست است که محفل گرایی ها نوعی انحصاری کردن ترویج قرآن است.حال آنکه ترویج آن نه تنها انحصاری نبوده بلکه فریضه و همگانی است.پس تشکیل محافل قرآنیِ دور از مردم  جز لطمه به ترویج قرآن چیز دیگری نیست.و مشکل سوم که هیچگاه سخن از آن به میان نیامده آمار گرایی و عدم حمایت از موسسات قرآنی میباشد.موسسات قرآنی که نقش غیر قابل انکاری در  جذب افراد از کودکی به قرآن را دارند به عنوان یک مهره دو تکه ی مردم و قرآن را به یکدیگر متصل میکنند.در این بین ادارات مسئول که آمار و ارقام فراوانی ازفعالیت این موسسات میدهند هیچگاه نسبت به حمایت مالی از این موسسات نپرداخته اند.در حالی که دشمنان اسلام و فرهنگ قرآن با هزینه های هنگفت اقدام به ترتیب دادن سازمانهای بزرگ ضد اسلامی میکنند و در این وضع کاراوقاف و وزارت  فرهنگ و ارشاد اسلامی-که وظیفه ی مقابله با حملات فرهنگی را دارند-معنی دار به نظر نمیرسد.پ.ن:ما این انتقادات را صرفاً برای خواندن و دهان پر کردن نمیگوییم بلکه قصد ایجاد تغییر در سیاست های نشر و ترویج قرآن را داریم.پ.ن:از تمامی بزرگوارانی که در این زمینه نظری دارند دعوت میکنیم که ابرازبفرمایند.