آرامش ساکنان مهم‌تر است یا نمای ساختمان؟
تاریخ انتشار : دوشنبه ۱۶ دی ۱۳۹۲ ساعت ۱۸:۲۶
وبگاه "خانه‌ی دوست‌داشتنی من" نوشت:
بسم الله الرحمن الرحیم
باید چند دقیقه ای توی ماشین منتظر بمانم تا آقای همسر به مامان کمک کند و وسایلش را از پله ها بالا ببرد.
توی این فاصله نمای بیرونی ساختمان های اطراف را برانداز می کنم منتهی با دقتی بیشتر از همیشه و موضوع جالبی توجهم را جلب می کند : تراس هایی که به روش های مختلف پوشانده شده اند و به نوعی صاحب خانه سعی کرده به شکلی دید عابران را نسبت به آن محدود کند ؛ بعضی با گذاشتن نرده و انداختن پارچه ای روی آن ، بعضی با گذاشتن شیشه و نصب پرده پشت آن و بعضی هم با ورقه های آلومینیومی یا فلزان دیگری ( که من اسمشان را نمی دانم !) برای این قضیه فکری کرده اند .
یک علامت سوال بزرگ روی سرم ظاهر می شود !: طراحان این آپارتمان ها چقدر به عقاید و یا سلیقه ی مردمی که قرار است ساکنانشان باشند فکر کرده اند ؟ و اینکه واقعا چقدر برایشان مهم بوده که خانواده ای که قصد زندگی در این ساختمان را دارد ، احساس آرامش و امنیت بکند ؟
با یک نتیجه گیری نه چندان دور از واقع روبه رو می شوم : طراح و یا معمار به شدت به زیبایی نما اهمیت می داده و در این میان خیلی چیزها را فراموش و یا بی اهمیت تلقی کرده است .
یاد طرح های خودم می افتم و نماهایی که همه ی سعی ام را می کردم تا بین طرح های بچه های کلاس ، متفاوت ترین باشند ! گویا طراحان نامبرده هم هدفی شبیه به همین را دنبال می کرده اند !
به نظرم قضیه را باید بیشتر از اینها جدی گرفت . خانه جایی است که قرار است مامن و محل آرامش باشد برای اعضایش و حتی یک اشتباه کوچک در طراحی اش می تواند سد بزرگی در مقابل این امر باشد . یک معمار باید پیش از اندیشیدن به ظواهر و زیبایی های بصری طرح ، به ابعاد روحی و روانی آن فکر کند و به طور کاملا مشخص بداند برای چه جور انسانی طرح می زند : آدمی که خانه را فقط جایی برای استراحت و آماده شدن برای کار فردا می داند و یا اینکه هدفی غیر از این از زندگی کردن دارد ؟
بسم الله الرحمن الرحیم
باید چند دقیقه ای توی ماشین منتظر بمانم تا آقای همسر به مامان کمک کند و وسایلش را از پله ها بالا ببرد.
توی این فاصله نمای بیرونی ساختمان های اطراف را برانداز می کنم منتهی با دقتی بیشتر از همیشه و موضوع جالبی توجهم را جلب می کند : تراس هایی که به روش های مختلف پوشانده شده اند و به نوعی صاحب خانه سعی کرده به شکلی دید عابران را نسبت به آن محدود کند ؛ بعضی با گذاشتن نرده و انداختن پارچه ای روی آن ، بعضی با گذاشتن شیشه و نصب پرده پشت آن و بعضی هم با ورقه های آلومینیومی یا فلزان دیگری ( که من اسمشان را نمی دانم !) برای این قضیه فکری کرده اند .
یک علامت سوال بزرگ روی سرم ظاهر می شود !: طراحان این آپارتمان ها چقدر به عقاید و یا سلیقه ی مردمی که قرار است ساکنانشان باشند فکر کرده اند ؟ و اینکه واقعا چقدر برایشان مهم بوده که خانواده ای که قصد زندگی در این ساختمان را دارد ، احساس آرامش و امنیت بکند ؟
با یک نتیجه گیری نه چندان دور از واقع روبه رو می شوم : طراح و یا معمار به شدت به زیبایی نما اهمیت می داده و در این میان خیلی چیزها را فراموش و یا بی اهمیت تلقی کرده است .
یاد طرح های خودم می افتم و نماهایی که همه ی سعی ام را می کردم تا بین طرح های بچه های کلاس ، متفاوت ترین باشند ! گویا طراحان نامبرده هم هدفی شبیه به همین را دنبال می کرده اند !
به نظرم قضیه را باید بیشتر از اینها جدی گرفت . خانه جایی است که قرار است مامن و محل آرامش باشد برای اعضایش و حتی یک اشتباه کوچک در طراحی اش می تواند سد بزرگی در مقابل این امر باشد . یک معمار باید پیش از اندیشیدن به ظواهر و زیبایی های بصری طرح ، به ابعاد روحی و روانی آن فکر کند و به طور کاملا مشخص بداند برای چه جور انسانی طرح می زند : آدمی که خانه را فقط جایی برای استراحت و آماده شدن برای کار فردا می داند و یا اینکه هدفی غیر از این از زندگی کردن دارد ؟
