روزیکه خاک این ملت تهدید شد هلهله ای در تمام مردم این سرزمین برای حراست از حتی یک وجب از خاک این میهن ایجاد شد...

اما...

چه شد که امروز در برابر اشغال سرزمین فکر جوانان پاهایمان روی هم افتاد و شانه بالا انداختیم و بهانه ی هزار گرفتاری از زندگی خود را دادیم و در آخر اینکه

" به ما چه....صلاح خویش را خسروان دانند ! "

اما....

دشمن خوب دانست تا وقتی هجمه ی اندیشه ی جهاد و شهادت در شریان و سلول های خاکستری این جوانان موج می زند....حتی 8 سال جنگ هم به جبهه ی ایمان و ایثار می خورد و استراتژی و تاکتیک کاری از پیش نمی برد.....

چه شد که امروز جزیره ای شدیم و مزه ی وحدت یادمان رفت..؟

چه شد که دشمن خوب دانست اتمام توپ و خمپاره و سرو صدا و پرواز دیش ها قرب به آرمان هایش است؟

چه شده است که امروز هیچ اثری از بچه مسلمان شیعه حتی در کوچه و محل خودمان هم نیست؟

بچه شیعه باید حکم یک قاشق ماست برای 2 کیلو شیر را داشته باشد !

چگونه می شود با یک قاشق ماست و 2 کیلو شیر ماست زد...چطور ماست حاکم می شود؟

بچه شیعه هم باید....ماست باشد؟؟؟!!

خیر ...

مثل ماست غالب باشد....

چه شده است که بعد از 12 سال مدرسه و 4 سال دانشگاه دختر و پسر جوانمان دین گریز می شوند و در خفا دل و ایمان به مسیح می سپارند؟ (البته مسیحِ ساخته ی کلیسا )

نیاموختیم چگونه می شود الفبای ایمان را نه دیکته کرد بلکه در حیات یک انسان ایجاد کرد...

که استاد بزرگ شهید مطهری خوب تلنگر زده اند..

که آموزش این الفبا وارونه بود...

کاش ابتدا آموزه های دین را که خود در فطرت آدمی جای گرفته است خوراک بچه شیعه مان می کردیم...لذت و نیاز به آموزه ها زا که چشید...

لذت نماز

روزه

خمس

.

.

خودش راه انسان شناسی را فرا خواهد گرفت

و به دنبالش

خداشناسی

و حس نیاز به راهنما ..نبوت

و کمی بعدتر

تداوم راهنما...امامت

و چند قدم آن طرف تر....ضرورت وجود " معاد"

اما خوب که نگاه می کنیم می بینیم تمام سال ها وارونه آموختیم و همین است منشا لنگ زدن های امروزمان

توحید...معاد...عدالت.....نبوت.....امامت را خوب خط به خط بی آنکه عمقش را بدانیم پشت نیمکت ها و لابه لای مبانی اندیش های اسلامی دانشگاهی آموختیم

اما واقعا چه آموختیم...

و چه قدر این روتین ها ما را به انجام آموزه های دین رساند؟

کاش برعکس می آمدیم...به قول استادمان

شهید مطهری

روحش شاد.