وبگاه "سَداد" نوشت:
می نویسم تا یادمان نرود...
خوش تیپ بودی! قشنگ لباس می پوشیدی؛ عبایِ مشکیِ نازک. تابستان ها رنگ های روشن. بلوز یقه اسکی دوست داشتی. گردن ات بلند بود و بهت می آمد .ساعت می بستی و انگشتر دست می کردی.
نعلین نمی پوشیدی، فقط کفش معمولی مشکی. دشداشه نمی پوشیدی، هیچ وقت، هیچ جا.
کم غذا بودی. می گفتی: "یک چهارم همین که می خوریم، بس است". فشارت که می افتاد، شیرینی می خوردی.
بعد از ناهار کمی می خوابیدی؛ سر جمع 5 تا 10 دقیقه.
می نویسم تا یادمان نرود...
از گریه ی بچه ها بغض می کردی. با بچه ها حرف می زدی؛ اگر سر حال بودی، شوخی هم می کردی. کلا بچه ها را خیلی تحویل می گرفتی.
گاهی زیر لب شعر می خواندی. به عربی و فرانسه مسلط بودی. انگلیسی هم می دانستی. قرار گذاشته بودی بچه ها در خانه، فقط فارسی حرف بزنند؛ نه عربی، نه فرانسه.
قابل اعتماد هستی. جوان های فامیل حرف دلشان را فقط به تو می گفتند. بچه ها را این جوری تنبیه می کردی: با آنها حرف نمی زدی؛ چند ساعت یا یک روز.
هیچ وقت مستقیم توصیه نکردی؛ این کار را بکن یا آن کار را نکن! اهل پرس و جو نبودی؛ نمی پرسیدی نماز خواندی؟ نخواندی؟ کی خواندی؟
می نویسم تا یادمان نرود....
نمی گذاشتی دستت را ببوسند.
درباره آدم ها پیش داوری نمی کردی. اصل بر خوب بودن همه است، مگر خلافش ثابت شود. صدایت را بلند نمی کردی. عصبانیت یا دلخوری ات را نشان نمی دادی؛ به همه محبت می کردی.
می نویسم تا یادم نرود...
پ. ن: خیلی به این فکر می کنم که اگر جای ما بر عکس بود، چه اتفاقی می افتاد؟ اگر هر کدام از ما، هر کدام از دوستانِ تو یا اعضای خانواده ات به سفری رفته بودند و از آن برنگشته بودند، تو چکار میکردی؟
نمی دانم «دقیقاً» چه کار میکردی؟ چون من تو نیستم.
اما می دانم که امکان نداشت تو باشی و آن کس و کار تو 30 ســال در آن جهنمی که زندانی است، زندانی بماند...
30 سال است که تو نیستی و 30 سال است که ما فکر می کنیم روزی قرار است برگردی. اما برنگشته ای. نمی دانم چرا؟
فقط می دانم، تو اگر به جای ما بودی، نشدن یا نتوانستن در کارت نبود. تو نتوانستن بلد نبودی. تو عجیب بودی...
(سی و ششمین سالگرد ربوده شدن امام موسی صدر ... نمی دانم تبریک یا تسلیت یا چیز دیگر...)
++ متن اصلی از کتاب "امام موسی صدر" از سری کتاب های دانشجو و متن پی نوشت از کتاب "7 روایت خصوصی" انتخاب شده اند. البته با دخل و تصرف!
