تاریخ انتشار : چهارشنبه ۲۷ فروردين ۱۳۹۳ ساعت ۱۳:۵۴

وبلاگ ذره نوشت:

سوره مبارک «یس» را قلب قرآن مى گویند; زیرا در حدیثى از رسول اکرم(صلى الله علیه وآله) نقل شده است: «هر چیزى قلبى دارد و قلب قرآن، سوره یس است».[1] شاید مطالب موجود در این سوره و اهمیت آنها که شامل مهم ترین و حیاتى ترین مسائل اسلامى است، موجب شده است که سوره یاسین به مثابه قلب قرآن تلقى شود. این سوره بخشى از اصول اعتقادات هم چون: «توحید»، «نبوت» و «معاد» را بازگو مى کند; بنابراین، سوره شأنى عظیم دارد; هم از جهت اصول یاد شده و هم از سوى شاخه هاى متفرع بر آنها. شاید نیز از این رو باشد که در روایات شیعى و سنى، «قلب» قرآن نام برده شده است.[2]

توضیح این که قلب براى هر موجود زنده، نقش اساسى و بنیادى را ایفا مى کند; به گونه اى که بدون داشتن قلب، آن موجود زنده نمى تواند به حیات خود ادامه دهد و بر طبق روایت مزبور، اگر قرآن را به یک موجود تشبیه کنیم، سوره مبارک «یس» قلب آن خواهد بود. این امر نشان مى دهد که در این سوره، مهم ترین و حیاتى ترین مسائل ـ اسلام که شامل اصول اعتقادات اسلام (توحید، نبوت و معاد) و خالقیت مى شود ـ بیان شده است; به همین جهت است که به این سوره، قلب قرآن گفته شده است.

به تعبیر  مرحوم علامه طباطبایی رحمه الله علیه این سوره شأن والایی دارد و اصول و ریشه‌های حقایق را در خود جمع کرده است.[3]

[1]. المیزان، ج 17، ص 62.

[2]. ر.ک: همان، ج 17، ص 89 ـ 90.

[3].تفسیر المیزان، ج 17، ص 62.