تاریخ انتشار : يکشنبه ۳ شهريور ۱۳۹۲ ساعت ۰۷:۲۲

وبلاگ به سوی ظهور نوشت :
در تمام طول اسارت بیدار شدن قبل از اذان ممنوع بود.بچه هایی که می خواستند نماز شب بخوانند،باید چشمی به پنجره می داشتند و چشمی به نماز.وگرنه حسابشان با نگهبان عراقی بود که هر از چندی به درون آسایشگاه سرکی می کشید.

یک روز صبح،سرباز عراقی متوجه یکی از بچه های نماز شب خوان شد و او را به کنار پنجره فرا خواند.

-          اسمت چیست؟ شنبه

-          نام پدرت؟ یکشنبه

-          و پدر بزرگت؟ دوشنبه

این رسم عراقی ها بود که فامیل را نمی پرسیدند.او به همین شکل اسمش را نوشت تا فردا صبح هنگام آمار گیری به حسابش برسند.بعد تشری به او زد و فرمان داد که به رختخواب برگردد.

فردایش سر آمارگیری همان نگهبان جلو آمد و گفت: این نام را که می خوانم سریعا از صف بیرون بکشید.

-          شنبه – یکشنبه – دوشنبه ....!

تمام صف زدند زیر خنده!

نگهبان که اصلا متوجه علت خنده بچه ها نشده بود،بلند تر فریاد کشید.

-          گفتم: گفتم شنبه – یکشنبه – دوشتنبه بیاید بیرون.

-          یکی از بچه ها به نگهبان گفت: سرت کلاه رفته.اینها روزهای هفته ما ایرانی هاست.

نگهبان که تازه متوجه قضییه شد،چشمش را دوخته بود به تک تک چهره جمعیت دویست نفره تا شاید او را پیدا کند.

بعد با ترکه اش زد روی رانش و گفت:مگر گیرش نیاورم!؟

راوی :مهدی احمدی