به یاد دانش آموز شهید مجتبی ثریا محتاط شهید شعبانیه
تاریخ انتشار : شنبه ۱۵ تير ۱۳۹۲ ساعت ۰۹:۱۸
وبلاگ شهدای دانش آموز استان سیستان و بلوچستان نوشت:
مجتبی در تابستان ۶۴ و در شهر زاهدان متولد گردید و از همان ابتدا غمخوار پدر و مادر شد.
بطوریکه وقتی آنها به پسرشان نگاه می کردند،نور امید در دلشان روشن می شد. این پسر مهربان تنها هشت سال داشت که تصادف سختی کرد و شدت جراحات او به حدی بود که مدت چهار ماه در بیمارستان بستری شد.
اما انگار سرنوشت او شکل دیگری باید رقم می خورد به گونه ای که مجتبی در طول عمر کوتاهش چهار بار از مرگ حتمی نجات پیدا کرد.
او که پسر دلسوز و مهربانی بود تا مقطع دوم دبیرستان درس خواند. اما احساس کرد پدرش نیاز به کمک دارد و باید پشتوانه ای برای انجام کارهایش داشته باشد. از اینرو تحصیل را نیمه کاره رها کرد و به یاری پدر شتافت و تا بدان جا پیش رفت که کلیه مسئولیتهای پدر را بر عهده گرفته و با وجود اینکه جوانی کم سن و سال بود اطمینان پدر را جلب کرد و به تنهایی چرخه ی کسب و کار را به دست گرفت.
از آنجا که کار آنها فروش آهن آلات بود،در آمد خوبی داشتند و این جوان نهایت استفاده را از این امر می برد چرا که به هر شکلی که می توانست به فقرا و مستمندان کمک می کرد. بدلیل اینکه نحیف و لاغر بود از خدمت مقدس سربازی معاف گردید تا فرصت بیشتری پیدا کند که در خدمت پدر و مادرش باشد به طوری که حتی لحظه ای از آنها غافل نبود.
در جریان بمب گذاری مسجد علی بن ابیطالب(ع) او نیز شتابان به محل حادثه رفته و به یاری مجروحان پرداخته بود. این مسئله تا مدتها در روحیه ی او تاثیر گذاشته بود و هرقت به یاد آن می افتاد ،همان دم آرزوی شهادت می کرد.
در شب حادثه برای خرید بیرون رفته بود که صدای انفجار را می شنود ،بی درنگ به سوی مسجد حرکت کرده و ماشین خود را گوشه ای می گذارد و برای کمک می شتابد.
که در طی انفجار دوم به دیدار معبود رفته و به خیل یاران امام حسین (ع) و ابوالفضل العباس(ع) می پیوندد.
به گواه یکی از از بستگان ،مجتبی در حالیکه یک طرف برانکارد را برای حمل مجروحان بدست گرفته بود ،انفجار دوم اتفاق می افتد و این جوان پاک و عزیز به شهادت می رسد.
انتهای پیام/
مجتبی در تابستان ۶۴ و در شهر زاهدان متولد گردید و از همان ابتدا غمخوار پدر و مادر شد.
بطوریکه وقتی آنها به پسرشان نگاه می کردند،نور امید در دلشان روشن می شد. این پسر مهربان تنها هشت سال داشت که تصادف سختی کرد و شدت جراحات او به حدی بود که مدت چهار ماه در بیمارستان بستری شد.
اما انگار سرنوشت او شکل دیگری باید رقم می خورد به گونه ای که مجتبی در طول عمر کوتاهش چهار بار از مرگ حتمی نجات پیدا کرد.
او که پسر دلسوز و مهربانی بود تا مقطع دوم دبیرستان درس خواند. اما احساس کرد پدرش نیاز به کمک دارد و باید پشتوانه ای برای انجام کارهایش داشته باشد. از اینرو تحصیل را نیمه کاره رها کرد و به یاری پدر شتافت و تا بدان جا پیش رفت که کلیه مسئولیتهای پدر را بر عهده گرفته و با وجود اینکه جوانی کم سن و سال بود اطمینان پدر را جلب کرد و به تنهایی چرخه ی کسب و کار را به دست گرفت.
از آنجا که کار آنها فروش آهن آلات بود،در آمد خوبی داشتند و این جوان نهایت استفاده را از این امر می برد چرا که به هر شکلی که می توانست به فقرا و مستمندان کمک می کرد. بدلیل اینکه نحیف و لاغر بود از خدمت مقدس سربازی معاف گردید تا فرصت بیشتری پیدا کند که در خدمت پدر و مادرش باشد به طوری که حتی لحظه ای از آنها غافل نبود.
در جریان بمب گذاری مسجد علی بن ابیطالب(ع) او نیز شتابان به محل حادثه رفته و به یاری مجروحان پرداخته بود. این مسئله تا مدتها در روحیه ی او تاثیر گذاشته بود و هرقت به یاد آن می افتاد ،همان دم آرزوی شهادت می کرد.
در شب حادثه برای خرید بیرون رفته بود که صدای انفجار را می شنود ،بی درنگ به سوی مسجد حرکت کرده و ماشین خود را گوشه ای می گذارد و برای کمک می شتابد.
که در طی انفجار دوم به دیدار معبود رفته و به خیل یاران امام حسین (ع) و ابوالفضل العباس(ع) می پیوندد.
به گواه یکی از از بستگان ،مجتبی در حالیکه یک طرف برانکارد را برای حمل مجروحان بدست گرفته بود ،انفجار دوم اتفاق می افتد و این جوان پاک و عزیز به شهادت می رسد.
انتهای پیام/
