تاریخ انتشار : چهارشنبه ۲۷ فروردين ۱۳۹۳ ساعت ۱۳:۴۰

وبلاگ حریم اسمانی نوشت :
ساعتی از روزی و روزی در سالی ، انسانی از راهی می گذشت، انسانی دیگر را دید که در حال رایگان فروختن گوهر انسانیش است... از خویش پرسید چرا و چگونه است که انسان گوهر ذی قیمت خود را اینچنین آسان تقدیم دیگران می کند... اندیشید که شاید کسی گوهر ربوده و شاید خود روی گوهر را پوشانده که دیگر خاطرش ارزش گوهرش را به یاد او نمی آورد. چه کند!!؟ برای کمک به راهی نیست جز آنکه کمی از گوهر خود را به او تقدیم کند تا شاید به خاطر آورد گوری که خداوند به او داده است؛ پس آن انسان را خواند و کمی از گوهر خود برای او تعریف کرد اما همین که خواست گوهر خودش را به او بخشد او خشمناک دید، دید و شنید و طعنه خورد از او گذشت .... اما غمگین نشد... ناامید نشد و.... و باز هم از گوهرش به عابرین و گوهر فراموش کرده بخشید .... و باز گاهی طعنه دید و شنید و بااین حال هرگز ناامید نشد... دلشکسته نشد و ادامه داد. و این ساعت ها در این روز ها و از این انسان ها؛ که اینچنین گوهر خود را با مهربانی تقدیم می کنند کم نیستند ...کم نیستند کسانی که به فرع واجب دین و ایمان عزیزشان را به هم دینان نقدیم می کنند و آنها خواه آن را دلسردانه خواه طعن آلودانه پس دهند و خواه با گرمی بپذیرند آنها از این بخشش نا امید نمی شوند و باز نمی ایستند.